9 oktober
'Dit was niet leuk meer...'
Er is een ijzeren wet bij de marathon, die vertelt dat als de eerste 15 km al moeizaam gaan je beter uit kunt stappen. Dat is echter de makkelijke weg en die wilde ik vandaag op mijn 40e verjaardag NIET bewandelen. Maar feit was dat ik na 15 km (in 56.00) de benen had van iemand die al het dubbele aantal kilometers had gelopen, zodat ik met grote vrezen uitkeek naar het vervolg. Tot halverwege kon ik het verval enigszins beperken en passeerde ik de halve marathon nog net onder de 1.20. Na 25 km was het echter gedaan met de neo-veteraan. Martin den Hamer werkte ook al niet mee door mij al fietsende mede te delen dat het er niet best meer uit zag, ook al was dat natuurlijk een waarheid als een koe. Het hoesten beperkte zich tijdens de marathon gelukkig tot enkele kleine oprispingen, maar blijkbaar had de verkoudheid de afgelopen 2 weken toch flink inbreuk gedaan op mijn algehele conditie-staat, want tussen 25 en 40 km zakte de 5-kilometertijden van 21.30 naar 22.15 naar 23.55(!). Terwijl het toch perfect marathonweer was en het parcours behalve vlak (je hebt gelijk Alex) ook een machtige ambiance kende. Veel toeschouwers, die je dankzij het programmablad bijna allemaal bij naam kennen (jammer of gelukkig dat er geen geboortedata bijstonden), muziek en veel water/sportdrank-posten. Hoogtepunt vond ik de doorgang door het centrum, zo'n 1 a 2 km voor de finish, waar je toch een oppepper krijgt door de aanmoedigingen.
Maar hoe zwaar had ik het tussen die 25e en 40e kilometer!Herinneringen aan Bangkok (mijn eerste marathon) kwamen boven, toen ik na 30 km volledig in elkaar klapte. Nu kon ik met pijn en moeite blijven 'schuifelen' of zelfs 'sloffen' gezien de 23.55 over de laatste hele 5 kilometer. Rekenen naar een eindtijd deed ik niet meer; maximaal haalbare was uitlopen zonder stoppen.
Nu het een paar uurtjes later is komt het hoesten weer terug, maar lijken de benen redelijk hersteld te zijn, al kan dat morgen natuurlijk weer heel anders zijn. Al met al is de teleurstelling over de matige tijd niet zo groot; de oorzaak is duidelijk en het uitlopen beschouw ik zelfs als een persoonlijke overwinning. Volgend jaar april hoop ik GEZOND Rotterdam te lopen!!
Helaas moest Peter Los het na 23 km voorgezien houden door een opspelende maag. Ontzie hem de komende week op de training, mannen: hij is al genoeg gestraft toen hij wandelend terugliep naar het sportcentrum; 'homo!', 'watje!' waren nog de vriendelijkste kwalificaties die hij naar z'n hoofd kreeg geslingerd. Sterkte Peet!
Omdat de trainingen afgelopen week ineens een stuk beter waren gegaan had ik vandaag ingezet op een tijd van op of net onder de 33 minuten, een tijd die een bewijs zou zijn voor mijn vorderingen na Eindhoven.
Het rondje van 3 km, met slechts 1 boomstam als obstakel, was naar mijn idee iets langer dan de versie van vorig jaar met vennetje, maar door de droge ondergrond was de moeilijkheidsgraad niet hoog.
Eerste doorkomst ging in 10.35, tweede al in 11.05. Willem bleef in zicht, Maurice haakte af met een hamstringblessure, Morris was een klasse apart en Rob bleef me kort volgen. De derde ronde probeerde ik op de dijk tegen de wind in bij hem weg te komen, maar hij gaf geen krimp.
Op het keerpunt liep tie vervolgens eenvoudig van me weg en naderde hij Wilem nog tot op 10 seconden.
Mijn laatste ronde ging in 11.15, waarmee ik idd net binnen de 33 finishte.
Tweede veteraan, dacht ik, of bestaat dit klassement niet meer??
Over 3 weken zal Rob van Zanten desalniettemin sowieso mijn richtpunt worden. Hij blijft toch een opvallend betere crosser dan wegloper.
De bezetting op de halve marathon was als vanouds enorm sterk;
direct na het startschot zag ik een man of 15 snel afstand nemen en kon ik daarachter aansluiting vinden bij een aantal Westlanders, te weten Maarten de Jong, Hans Middelburg, Jan vd Meer en drievoudig oud-winnaar Peter van Marrewijk. Tijdens de twee korte rondes door het dorp vroeg ik me vertwijfeld af of ik dit nog 20 km ging volhouden, want makkelijk ging het allerminst. Eenmaal op het asfalt in het duingebied kwam het vertrouwen snel terug en nam ik samen met de eerste vrouw (een Keniaanse) licht afstand van het groepje Westlanders. Doorkomsttijd op de vijf kilometer lag net boven de 17 minuten.
Bij kilometer acht draaiden we het strand op en zag ik dat m'n voorsprong op de achtervolgers teleurstellend klein was. Het stukje naar de kustlijn ging moeizaam maar daar aangekomen bleek het strand goed beloopbaar te zijn. Op korte afstand van de Keniaanse passeerde ik Carry en het 10-km-punt in 35.20; het harde zand vertraagde meer dan ik dacht!
Net toen ik weer aansluiting had gevonden bij mijn voorgangster werd ik plotsklaps voorbijgestoken door Peter van Marrewijk en zijn gevolg. Dat viel behoorlijk rauw op m'n dak.
Tot aan de 15 km (54.15) zat ik aan het vinkentouw, zeker wanneer Peter het kopwerk deed. Hij leek de sterkste van de groep te zijn.
Nog even had ik een korte opleving, maar na 17 km, bij de oversteek naar de duinen, liepen de benen helemaal vol en werd ik de eerste geloste.
De meefietsende loopcorifeeën Eric Theunissen en Michel de Maat probeerden me nog terug te praten, wat zeker enige motivatie gaf. Het beste was er echter allang vanaf, zodat ik van een afstandje moest aanschouwen hoe de Westlandse ereplaatsen verdeeld werden.
Net achter de eerste vrouw pakte Jan vd Meer wat dat betreft de hoofdprijs, gevolgd door Maarten of Hans en als vierde de beste 'zandloper' Peter. Die was dus niet zo tevreden na afloop... 
Meneer van Zanten, want over hem heb ik het, ging deze keer hard van start, in achtervolging op de 2 Fulltime-mannen en het kostte me (te) veel moeite om er bij te blijven.
In het parcours was een extra beklimming van de dijk ingelast wat deze tweede cross, in combinatie met de zachtere ondergrond, wat zwaarder maakte dan de eerste.
Toch was mijn doorkomst na de eerste ronde gelijk aan die van 30 oktober, te weten 10.35. Op het daaropvolgende vlakke stuk over de dijk wist ik aansluiting te vinden bij mijn concurrent-veteraan en probeerde ik even op adem te komen. Voor ons uit waren Marco Barendrecht en Willem Lenting nog zichtbaar, terwijl Maurice reeds 'buiten beeld' was.
Kort achter ons zat Hans Middelburg, die na 3 km had moeten lossen.
Bij de kuilen moest ik me al halverwege de tweede ronde min of meer gewonnen geven aan Rob. Die tempowisselingen liggen me niet.
Tweede ronde ging in 11.10 en na de doorkomst kreeg ik direct gezelschap van Hans, dezelfde als die van de halve marathon van Monster. Net als daar had hij op het eind meer macht in z'n benen dan ik en zakte ik naar een zesde plaats (bleek achteraf een vijfde te zijn omdat Maurice weer was uitgestapt vanwege hamstring-problemen).
De eindtijd van 33.17 viel niet mee.
Laatste rondje was bijna een minuut langzamer dan de eerste!
Over twee weken 'nieuwe rondes, nieuwe kansen' zal ik maar zeggen.
Ben benieuwd naar je verrassing dan, Ruud.
Na het keerpunt kregen we de lichte wind in de rug en kreeg Willem het tot mijn verrassing ook ineens moeilijk.
Bij de tweede doorkomst (21.10) liep ik dus alleen voorop (leuk dan die aanmoedigingen van mede-AVW'ers) en dan is de derde ronde heel wat prettiger lopen dan wanneer je in een moeizame achtervolging zit. Omkijken heb ik zo weinig mogelijk gedaan waardoor ik pas echte zekerheid had van de overwinning bij de finish (32.02).
Bevrijdend!! Ik had die Piet wel willen zoenen maar de kans dat Fred achter de zwarte schmink zat vond ik toch te riskant...
Bij de laatste kerstbomenslalom begreep ik uit de commentaren van enkele AVW'ers dat mijn voorsprong was uitgebreid en dat de tweede crosszege erin zat. Met een afsluitende sub-11 finiste ik uiteindelijk in 32.32, een half minuutje voor MarcoB en een hele minuut voor Michel. Gelukkig: ook hij heeft training nodig.
Hoe zit het nu met die wrange nasmaak?
Die liep ik op bij de uitreiking van de klassementsprijzen.
Er bleek toch een andere regeling te zijn dan ik begrepen had. Van alle mogelijke oplossingen had Ruud er 1 weten te vinden zodat RobvZ toch nog voor me eindigde. Door de 3 snelste tijden te middelen bleek er een verschil te zijn van 8 seconden. Hadden die kerstbomen er vandaag niet gestaan dan was de uitslag dus andersom geweest.
Naar mijn idee was de beste oplossing geweest om de overall-klasseringen (4-1-1 om 3-3-3) ipv de tijden te laten tellen, maar helaas werd anders beslist.
Deed me overigens denken aan mijn Excelsior M. tijd waar de clubscheidsrechters altijd de neiging hadden (hebben?) om in het voordeel van de bezoekers te fluiten.
Minpuntje Ruud, maar verder niets dan lof over je inbreng bij deze cross-serie!
Een record aantal deelnemers (2223) vertrok in drie fases om resp. 7 (12.00 uur), 14 (12.10 uur) en 21 km (12.20 uur) door een fraai natuurgebied af te leggen.
De eerste twee kilometer van de langste afstand waren goed beloopbaar. Na de succesvol verlopen wedstrijden van de laatste weken voelde ik me vrij sterk en kon ik zonder veel moeite de kop nemen. Slechts 2 lopers konden volgen, waaronder de vorig jaar als 2e geeindigde Eric Borg, die normaal gesproken te sterk voor me is.
Vanaf het moment dat er sneeuw op het pad kwam te liggen liep hij echter wel erg makkelijk van me weg. Met mijn profielarme wedstrijdschoenen bleek ik nauwelijks grip te hebben op de dunne laag sneeuw, dus verlangde ik al snel naar blinkend asfalt.
Pas na een kilometer of 6 traden we weer in de sporen van gestrooid pekel en kon er zonder problemen worden afgezet. Juist op dat moment haakte mijn medeloper af en liep ik vervolgens solo als tweede.
Het 10 kilometerpunt passeerde ik in 36 minuten precies en daarna begon de '(g)lijdensweg'. Tot aan kilometer 18 was het balanceren op de witte bospaden en frustrerend genoeg bleken de achtervolgers heel wat beter voorbereid te zijn op deze omstandigheden.
Mooi hoor, die sneeuw in de hei
Uiteindelijk kwam ik als 7e binnen in 1.19.19.