Nieuwsberichten 2024

Vakantie Noorwegen en Denemarken (9-20 augustus)
21-diner Tamar (24 februari)


Vertrek 9 augustus

In 1989 (35 jaar geleden dus) bezocht ik met een Interrailticket Scandinavië en maakte qua landschap het Noorse gedeelte de meeste indruk. Dit jaar kon dat bezoek eindelijk een vervolg krijgen en nu in het aangename gezelschap van jongste dochter Norah.
Na vele kampeervakanties werd het dit keer een rondreis langs appartementen mede met het oog op de onzekere weersverwachting in het Noorden van Europa.
Voordat je je aan de fjorden van Zuid-Noorwegen kunt vergapen moeten er eerst wel een tamelijk eenzijdige duizend autokilometers worden afgelegd naar het uiterste noorden van Denemarken. Dat het noorden van Duitsland (Bremen - Hamburg) niet bekend staat om zijn enerverende vergezichten, of je moet wegwerkzaamheden, windmolens en zware industrie als zodanig beschouwen, is bekend maar ook Denemarken bleek weinig afwisseling te bieden.
Gelukkig bleef ernstig filewerk ons bespaard en arriveerden we volgens planning rond 19.00 uur bij Aalborg City rooms aan de Lille Borgergade in het gedeelte van de stad ten noorden van de Limfjord. De sleutel van het appartement lag niet in de kluis maar na tussenkomst van de opgebelde eigenaar kregen we een verdieping hoger een ´luxer´ slaapgedeelte en konden we beginnen aan een verkenning van het centrum van Aalborg aan de andere kant van de Limfjord.
Niets deed me herinneren aan 1989 toen ik hier had rondgelopen op zoek naar en met Dorte. Wel maakte de stad op ons op deze vrijdagavond een gemoedelijke indruk met goed gevulde restaurants en kroegen. In 1 daarvan namen we een gevarieerd lopend buffet tot ons wat het vertalen van de Deense menukaart overbodig maakte.

Vallavik (10-16 augustus)

10
Vroeg uit de veren om op tijd te zijn voor het veer van Hirtshals naar Kristiansand. In totaal een overtocht van 2 en een half uur over het tamelijk onstuimige Skagerrak, wat de misselijk wordende Norah doet besluiten om op het zonnige en winderige buitendek te gaan zitten.
Het Noorse vasteland blijkt direct al over meer relief te beschikken dan het Deense en in de 6 uur durende middagrit naar het appartement in Vallavik/Ulvik over slingerende tweebaanswegen krijgen we een scala aan fraaie ruige vergezichten te zien met veel rotsen, lage begroeiing, watervallen en grijze wolkenpartijen.
Veel harder dan 60 km/u gemiddeld gaat de Skoda niet maar geen moment is deze autorit saai te noemen. Zoals in de bevestigingsmail staat vermeld bellen we een half uur voor aankomst in Vallavik naar de eigenaar die relaxed reageert met de mededeling dat de sleutel van het huisje gewoon in de voordeur zit. Kom daar maar eens mee weg in Nederland.

Als er nog een paar kilometer resteren overbruggen we letterlijk het Hardangerfjord waar sinds 2013 de gelijknamige brug in gebruik is. Dit blijkt even later ook ons uitzicht te zijn vanaf het houten huisje aan Hallangervegen 26.
Nog net voor de sluitingstijd weten we in een supermarkt in Ulvik de broodnodige inkopen te doen alvorens ´s avonds hard te kunnen juichen voor de Noorse tv als het 4x400m damesestafetteteam zilver weet te bemachtigen in Parijs.

11
Allereerst kleurt Sifan Hassan de zondagochtend oranje met een zwaar bevochten, historische gouden marathonmedaille.
Op deze natte dag in Zuid-Noorwegen bezoeken we de vøringfossen die zo´n 20 km na Eidfjord op de tunnelrijke weg naar Oslo opdoemen. We zijn aangenaam verrast als we het imponerende waterspektakel te zien krijgen. Er is een ijzeren brug over de vallei gebouwd zodat er van alle kanten naar de meerdere watervallen gekeken kan worden.


Er bekruipt je toch n ongemakkelijk gevoel als je hier met je mobiel over de reling een foto probeert te maken van het diepe ravijn.
´s Middags is er voor mij nog tijd om hardlopend de Hardangerbrug te bedwingen (het weer is opgeknapt) en ´s avonds maakt Norah een eigen burgermenu voor ons klaar.
De sluitingsceremonie in Parijs combineren we met Quixx, Lale Gul en social media.

12
Vandaag willen we in het beroemde treintje bij Flam stappen dat je in een uurtje langs watervallen, bos en steile rotspartijen naar het hooggelegen Myrdal brengt. In mijn herinnering was het hier in 1989 weliswaar toeristisch maar dat strookt in het geheel niet met de on-Noorse drukte waarin we nu na anderhalf uur rijden terechtkomen. Het stationnetje valt al in het niet bij alle omringende winkels, restaurants en attracties en al helemaal bij het aangemeerde cruiseschip dat uitgaande van het gros van de aanwezige bezoekers van Aziatische oorsprong zal zijn.
Helaas blijkt het treintje naar Myrdal vandaag al volgeboekt te zijn en even zitten we met de handen in ons haar. Gelukkig kan je echter volgens google Maps ook met de auto een eind komen dus gaan we het op die manier proberen. Een goede keus zo blijkt al snel, want vrijwel parallel aan het treintracé klimmen we naar Myrdal, al is het op gegeven moment wel over onverharde wegen. Een kleine 5 km voor de top gaat de weg over in een fietspad en gaan we goedgemutst aan de wandel. Behalve dat de landschappelijke schoonheid weer van hoge waarde is de zon vandaag ook onafgebroken zichtbaar aan de hemel. We pikken onderweg een kudde berggeiten op en arriveren na een waterval uiteindelijk bij een soort van boerenerf waar op een terrasje een pannenkoek met aardbeienjam en room onze lunchbehoefte invult.


Op de terugweg naar Vallavik maken we nog een stop in Voss om boodschappen te doen en om de camping te bezoeken waar ik destijds gebivakkeerd had. De herinnering is vaag, zoals met alles van die vakantie eigenlijk het geval is. Het langetermijngeheugen heeft duidelijk een beperkte capaciteit.

13
Vandaag staat Bergen, de tweede stad van Noorwegen op het programma. Berucht om haar regencijfers en ook op deze 13e augustus 2024 blijft het er niet droog. In het centrum zetten we de auto wel droog weg om daarna vrijwel direct op de vismarkt te belanden. Vooral voor visliefhebber Norah een reden om het tempo er in te houden. Mooi startpunt is het treintje dat ons in minder dan 5 minuten afzet op een uitzichtpunt over stad, haven en fjord. Terug op zeeniveau is er eerst tijd voor koffie en worteltaart bij een achteraf gelegen knus café in een smalle steeg met karakteristieke (witte) houten woningen. De paraplu is hier functioneel.

Rest van de dag wandelen we langs diverse bekende plekken in de stad. Echt druk is het eigenlijk alleen rondom de havenkom, al zijn er bij het universiteitsgebied meerdere samenscholingen van eerstejaarsstudenten in waarschijnlijk hun ontvangstweek.
De stadsverkenning eindigt ´s avonds op een terras van een tapas-restaurant aan de Skostredet. Droog!

14
Hoogste tijd voor een wat langere bergwandeling door het spectaculaire fjordenlandschap van Zuid-Noorwegen en wel in de buurt van de vøringfossen waar we ons zondag van bovenaf stonden te vergapen aan de onophoudelijk vallende waterstromen.
De wandeling begint met een stille dalende asfaltweg langs berg en bos en gaat halverwege over in een onverhard pad richting een rivier. In eerste instantie nog te doen in wandelpas totdat de rotsen dusdanig talrijk en ongeordend worden dat elke stap tijdrovende aandacht vraagt. De aangebrachte rode pijltjes op de rotsen zijn soms echt noodzakelijk om de juiste koers te houden en geven je bovendien de zekerheid dat deze weg ook naar iets waardevols leidt.


En inderdaad, na een uurtje kijken we ineens vanaf de onderzijde tegen de neerkletterende vøringfossen aan. Boven zijn de uitstekende aangelegde uitkijkpunten goed zichtbaar. We bewonderen hier, zowel visueel als auditief, op het gemak de voortdurende natuurlijke theatervoorstelling en klauteren daarna voldaan terug naar de asfaltweg.

Filmpje: De rustgevende geluiden in de vallei van de vøringfossen

15
Na wat informatie te hebben ingewonnen bij ´local´ Paul doorkruisen we deze laatste dag in Vallavik op zijn advies het nabijgelegen Osa-gebergte. Ook vlakbij het huisje blijkt er dus in Skjervevossen een indrukwekkende dubbele waterval te zijn die van boven en beneden af bekeken kan worden met daartussen een ´natuurlijke´ trap van rotsen die in het verleden volgens 1 van de informatieborden is aangelegd door Nepalezen.

We rijden daarna door naar Ulvik over de oude panoramische N572 die sinds de aanleg van de tunnel bij de Hardangerbrug aanmerkelijk minder verkeer zal hebben. Voor haastarme toeristen als wij is het echter een aan te raden omweg waar je als chauffeur soms meer op de omgeving dan op de weg dreigt te letten.
Einde middag trekken we allebei de hardloopschoenen aan voor korte en lange intervallen op de Hardangerbrug en de uitsmijter van de dag biedt Paul ons aan middels een bezoek aan zijn fotomuseum. Opgezet door zijn wijlen vader en een periode overbruggend vanaf begin 20e eeuw. Toentertijd ging alles per boot in dit gebied omdat wegen nog nauwelijks aanwezig waren. Een film van 20 minuten brengt ons nostalgisch terug in dat zwartwitte tijdperk van hoeden, pakken en drielaagse jurken.

Oslo 16-17 augustus
De reis van Kristiansand naar Vallavik van afgelopen zaterdag was indrukwekkend maar die van Vallavik naar Oslo doet er bijna een week later niet voor onder. Vanaf Eidfjord blijven we ook na de vøringfossen nog lang omhooggaan en wordt het landschap kaler en rotsachtiger inclusief een toename van bergmeren. Climax is het uitzicht op een iets noordelijker gelegen gletsjer.

Pas kort voor het bereiken van Oslo worden de wegen breder en drukker en is de overgang naar de drukke hoofdstad dus wel erg abrupt. De navigatie brengt ons zonder incidenten naar Radisson Blu Plaza Hotel in hartje Oslo. Welke een nogal pompeuze indruk geeft en slechts parkeergelegenheid biedt tussen de taxi´s. Binnen bij de receptie merkt Norah op dat we niet Plaza maar Park moeten hebben. Ik zie de camping zonder reservering in Baskenland ineens als een deja vu opdoemen. Het Blu Park Hotel ligt 10 km westelijker waar we een half uurtje eerder ook waren.
Daar dumpen we de tassen in kamer 346 en eten we ´s avonds in een nabijgelegen brasserie (het blijft bij 1 biertje van 10 euro) aan de Oslofjord, waarlangs we nog een korte avondwandeling maken en zelfs over vrijwel onbegaanbaar rotspad een hardloper tegenkomen. Die zien we veel in Noorwegen. Sportief land wat ook blijkt uit de tijd die de nationale tv hier spendeert aan het langlaufen op asfalt.
Voor de zaterdag hebben we beiden een Oslopas gekocht die behalve toegang tot het openbaar vervoer (bus en tram) ook toegang tot een dertigtal musea geeft.


Achtereenvolgens zien we het Nationaal historisch museum, klimaathuis (soort hol van de leeuw voor mij), het Vigeland Sculpture Parc en het Royal Palace voor we midden in een pro-Palestina-demo terechtkomen (het is actiedag in Oslo want ook Venezuela, Oekraïne en Jezus komen langs) en daarna onze wegen tijdelijk scheiden. Norah gaat shoppen en ik beland uiteindelijk via een multicultureel festival in het Nationaal Museum.
Op een zonnig sfeervol plein dichtbij de vesting Akershus praten we na over deze zonnige dag in een levendige, uitgestrekte stad waar we zo´n 25-duizend stappen hebben achtergelaten.

Kopenhagen 18-19 augustus
Het is ruim 600 km van de hoofdstad van Noorwegen naar die van Denemarken via snelwegen door voornamelijk Zweden (Götenborg - Malmö). Zeker in vergelijking met eerder genoemde lange autoritten een enorm saaie route die pas aan het einde een hoogtepunt kent in de 8 km lange Sontbrug over de Oresund, bekend van de Netflix-serie the Bridge. Al kost de passage dan ook bijna 70 euro, wat niet echt in verhouding klinkt met de tol die men voor de Blankenburgtunnel gaat heffen.
Het hotel bereiken we net voor 5 uur en is naar verwachting sober en dicht bij het centrum, zodat we einde middag gelijk de metro van Islands Brygge naar Kongens Nytorv pakken.

Kopenhagen voelt direct warmer/sfeervoller aan dan Oslo met een compact centrum vol winkelstraten en terrassen. Na een drankje op zo´n terras gaan we op het geluid af bij Christiansborg Palace aan de overkant en zien we tot onze verrassing een volledig opgetuigde finish staan van de Ironman. De digitale klok geeft 11 uur aan wat betekent dat de huidige finishende deelnemers vanochtend om half 8 in het water zijn gesprongen. Goh, je krijgt dan zelf ook weer zin in dat sportieve avontuur. ´You are an ironman´, horen we meer dan eens.
Maandag is gelukkig weer een zonnige dag waarop we voetstaps (de afstanden zijn veel korter dan is Oslo) Kopenhagen-centrum verkennen. Te beginnen bij de grootste plaatselijke trekpleister de bronzen zeemeermin, waarmee onder ander 4 Engelse ironman-zwemmers vandaag op de foto gaan.


Amalienborg Palace, Nyhavn, Rosenborg Slot en Tivoli volgen waarbij we in laatstgenoemde in de Hemelmolen de strijd tegen hoogtevrees en misselijkheid weten te winnen. Meer gedraai durf ik niet aan wat de motivatie bij Norah ook wegneemt.
Zij duikt nog een make-up-zaak in voor we aan Nyhavn op het terras een heerlijk laatste vakantiemaal hebben en uiteraard vooruit wordt geblikt naar het komende jaar.

De thuisreis heeft nog 1 verrassing in petto als we na ruim 100 km ineens niet verder kunnen en er ons wederom een bootreis wacht, ditmaal van 3 kwartier tussen Denemarken (Rodby) en Duisland (Puttgarden). Verder een soepele reis die ons om half 9 ´s avonds terug in Maassluis brengt.

Naar boven

Uitgesproken tekst tijdens diner:

"19 december 2002 was n heel bijzondere donderdag.
Het weekend daarvoor had ik meegedaan aan het Nationaal Dictee met een schuin oog op de telefoon maar in tegenstelling tot je zus maakte je geen haast met je komst.
Sterker nog, toen het eenmaal zo ver was bleek je verstrikt te zijn geraakt in de navelstreng en werd een nachtelijk ziekenhuisbezoek onvermijdelijk. Vooal je moeder zal wel eens prettiger ritjes over de A20 hebben meegemaakt.
Je kreeg de wat Oosters klinkende namen Yasmin Tamar met je roepnaam aan het einde om fonetische redenen.
Om niet in een voorspelbare chronologische levensloop te vervallen, wil ik er wat punten uitlichten die mij als eerste te binnen schieten wanneer ik terugkijk op jouw eerste 21 levensjaren.
Naar mijn idee is de rode draad van die jaren dat je eerlijk, slim, sportief en sociaal bent, een eigen mening niet schuwt en altijd bijzonder slecht tegen vermeend onrecht en verlies hebt gekund.
Dat vertaalt zich ook in je gekozen studie Psychologie en je interesse daarbij voor (wetenschaps)journalistiek. Je examenjaren daarvoor op het Stedelijk waren lastig geweest als gevolg van de draconische maatregelen tegen het C-virus en vooral de reactie daarop van leraren en medeleerlingen, maar juist toen liet je blijken enorm standvastig te zijn en te blijven doen wat naar jouw mening het beste was.
Over het algemeen ben je positief ingesteld maar er zijn momenten dat men beter met een grote boog om je heen kan lopen. Zoals bijvoorbeeld bij de afgelopen DSW 5 km toen halverwege je GPS uitviel en je moeder je voorbij rende.
Of na afloop van een verloren hockeywedstrijd waarin de scheidsrechter vreemde beslissingen heeft gemaakt of je medespeelsters niet fanatiek genoeg waren. Prestatiegericht mag je dus absoluut genoemd worden, wat ook te merken is als iemand het gewaagd heeft om met jou een spelletje Halli Galli te beginnen. Erg jammer is dan weer dat die gedrevenheid totaal afwezig is bij je als het gaat om het opruimen van jassen en schoenen.
Behalve dat je actief aan sport doet heb je er ook een opvallend brede passieve interesse voor, wat het volgen van grote sportieve evenementen ook voor vader leuker maakt; hoeveel dochters zouden de koplopers van de Engelse Premier League kunnen opnoemen en dan ook nog in de juiste volgorde?
Dat laatste zal niet de hoofdreden zijn geweest van de vlammen die in de Waker oversloegen tussen jou en Daan maar het zal zeker geholpen hebben. Ook na Sziget en een gezamenlijk campervakantie in Italië brandt de vlam nog onverminderd waarbij je je vriendinnen niet uit het oog verliest. Zie daarvoor vanavond het bewijs.
Wanneer je deze zomer naar verwachting je bachelor afrondt ligt de wereld spreekwoordelijk voor je open. Die master parkeer je voorlopig en in plaats daarvan ga je een half jaar werken om zo je geplande wereldreis van ook een half jaar te bekostigen, waarvan 2 maanden samen met Daan.
Leuke, spannende vooruitzichten dus en al heb ik er alle vertrouwen dat je niet in 7 sloten tegelijk zult lopen is dat minstens zo spannend voor je ouders. Net zoals dat was tijdens die nacht op 19 december 2002."