Wat resteert...

 Pa in memoriam (januari 2023)
Wanneer gaan we weer normaal doen? (februari/maart 2021)
Een zeer welkom winterweekje in beeld (15 februari 2021)
Schaatsen in maart 2018
Columns (juni 2014 - december 2017)
Sportvrouw van Maassluis (februari 2015)
Nieuwe tijd breekt aan (januari 2015)
Kom terug! (april 2014)
Wat wil ik eigenlijk? (maart 2014)
Tussen oud en nieuw (februari 2014)
Aanpassing site (januari 2014)
Winterpret (januari 2013)
Doorstart Provide (januari 2012)
Sinterklaasavond 2010
Een ei hoort erbij (februari 2009)
Een gezond 2009! (januari 2009)
Kristel en Troy Douglas (oktober 2008)
Sportman van Maassluis (december 2007)
Marathondoping (februari 2007)
Wel of geen vlees? (februari 2007)
De OV-chipkaart (januari 2007)
De griepprik (januari 2007)


Uitgesproken tekst bij uitvaartdienst
Naar boven
28 januari 2023

Breekbaar.
Zo ben je op maandagmorgen nog aan het nagenieten van een succevol verlopen halve marathon in Maassluis en zo ben je een paar uur later verstikt door immens verdriet.
Je vader waar je 57 jaar op hebt kunnen rekenen is er plots niet meer.
Wat voor man was pa?
Dat valt niet in 1 zin te zeggen ook al omdat hij gaandeweg zijn levensloop een karakterverandering lijkt te hebben ondergaan.
Grof gezegd van een streng gelovige, rechtlijnige naar een ruimer denkende, lieve man. Waar er vroeger harde woorden vielen als ik op zondag op straat voetbalde, ´s morgens uitsliep in plaats van naar de kerk ging of een enkele keer een onvoldoende scoorde op de TU liet hij steeds meer zijn andere, twijfelende kant zien en luisterde hij meer naar de mening van een ander.

Ik heb deze week mijn dochters gevraagd waar ze het eerst aan denken bij opa:

- Ziitend in zijn stoel de deur dicht doen als je nog nauwelijks op de gang bent.
- Fluiten naar de parkiet (dierenvriend), alleen die kat van de buren...
- Klussen (nog lang op de ladder, op het laatst op zijn knieën in de tuin) en puzzelen crypto´s - Niet te veel hagelslag op je brood.
- Eigenwijs (laptop is lastig op hoge leeftijd maar het toch soms beter denken te weten).

Pa was heel betrokken bij de school- en sportprestaties van (klein)kinderen. Trots op de diploma´s van middelbare scholen en universiteiten, maar ook bv. op al die hardloopbekers die met Koninginnedag gewonnen werden.
Daarnaast was hij bezorgd over de polarisatie in de wereld, zeker de laatste jaren.
Kanttekening daarbij is dat Joop den Uijl het in de jaren 70 ook behoorlijk moest ontgelden. Wat dan weer heel herkenbaar is omdat ik nu soortgelijke gevoelens heb bij hedendaagse politici. We lijken op meer punten natuurlijk op elkaar.
Al deed ik dan geen geloofsbelijdenis, had ik bepaald geen succesvolle militaire carriere en is het zelf actief sporten nooit vaders ding geweest.
Ik hield van hem maar kon nooit echt tot hem doordringen.
Praten over emoties is voor hem altijd lastig geweest wat niet gek is als je bijvoorbeeld de godvruchtige brieven uit de begin jaren 50 leest die zijn ouders naar hem toestuurden in Duitsland.
Hij werd daarin te pas en te onpas aan het woord des Heren herinnerd.
Ook zijn toenemende gehoorprobleem hielp niet mee om een gesprek aan te gaan maar toch deed hij regelmatig pogingen met vragen of en hoe ik mij Addy herinnerde en ik merkte dat ook ik dan moeite had om daar echt op in te gaan.
Pa heeft zich desondanks dus toch voor een belangrijk gedeelte weten om te vormen wat een mooie prestatie mag worden genoemd.
Dat hij echt nog verder wilde leven klonk door in zijn antwoord op de vraag van een arts in Delft hoe oud hij was.
Trots en verwachtingsvol hoorde ik zijn laatste woorden: bijna 90!


Wereldwijde paniek om een virus met een IFR van 0,23%
vanaf maart 2020

Half maart was Nederland (bijna) unaniem van mening dat premier Rutte namens erkende virologen de juiste maatregelen aankondigde tegen de dreigende overloop van coronapatiënten op de IC-afdelingen. Men koos voor een zogenaamde intelligente lockdown mede om de groepsimmuniteit een kans te geven en zo het snelst weer van het virus verlost te zijn en terug te keren naar het normale leven. De eerstvolgende weken piekte zoals verwacht het aantal besmette patiënten en maakten de IC-medewerkers overuren wat hen (tijdelijk) vanuit de anonimiteit in de spotlights plaatste.
Ergens in die periode heeft er een omslag in het land plaatsgevonden, mogelijk mede in de hand gewerkt door vergelijkbare corona-pieken in andere Europese landen.
Het idee van groepsimmuniteit werd losgelaten en de anderhalvemeter-maatschappij deed zijn intrede. Maar tegelijkertijd kwamen steeds meer bewijzen naar buiten dat de ingevoerde maatregelen geen wetenschappelijke basis hadden en bovendien een niet-proportionele maatschappelijke schade veroorzaakten op psycholisch, economisch èn gezondheidsgebied.
Doemscenario`s vanwege (veel te) hoog ingeschatte IFR-percentages met bijbehorende miljoenen doden, vluchtelingendrama`s en uitpuilende IC`s kwamen allemaal niet uit. Rectificaties kwamen er niet, integendeel, de MSM schroomde niet de angst voor het virus continue op te voeren zonder het in de context te plaatsen van bijvoorbeeld andere griepseizoenen.
Een aantal controversiele issues in een notedop:

Hoe ernstig is het virus
-Covid-19 is een gewoon virus in de zin dat het een vergelijkbare sterftekans heeft als een griepvirus (IFR van 0,23%). Onder de 70 jaar is het in de orde van 0.05%. Het behoort dus absoluut niet tot de categorie A, zoals het in eerste instantie wel gebracht werd door de WHO.
Artikel WHO over IFR Covid-19

Hoe vindt besmetting plaats
-Omvangrijke besmettingen breken alleen binnenshuis uit met gebrekkige ventilatie (oorzaak zijn de zogenaamde aerosolen en niet de grote druppels). Dit wordt eind maart al gesignaleerd door o.a. de daarom verketterde Maurice de Hond. Het anderhalve meter afstand houden in de buitenlucht is om die reden volkomen onnodig. Laat staan het desinfecteren van boodschappenwagens en andere voorwerpen.
Superspread events
Casus de Tweemaster

Wanneer immuniteit
-Het virus is niet nieuw, er zijn al vóór de uitbraak van covid-19 antistoffen bij mensen aangetroffen. Bovendien hebben we sowieso al een natuurlijke resistentie. Niet iedereen raakt besmet (slechts 1/4) en van dat kwart wordt ca de helft (licht) ziek. Daarvan overlijdt ca. 0,5 procent, voor verreweg het grootste deel 70-plussers met onderliggende ziektes. Uitgaande van de huidige situatie (februari 2021) mag er van uit worden gegaan dat de natuurlijke (groeps)immuniteit tegen covid-19 bijna bereikt is.
Mike Yeadon over groepsimmuniteit

Vaccin of medicijn
-Reeds kort na de eerste uitbraak in maart werden er veelbelovende resultaten geboekt met het malariamedicijn hydroxychloroquine (Limburgse arts Rob Elens) maar door een alarmerend artikel in de Lancet kwam dit middel in een kwaad daglicht te staan. Betreffend artikel bleek echter dermate snel gepubliceerd te zijn dat het halsoverkop weer moest worden ingetrokken. Daarentegen gaven vrijwel alle onderzoeken die gedaan werden met hydroxychloroquine - in combinatie met zink en vroege toediening - een hoopvol resultaat bij covid-19-patiënten. Later bleek ook het anti-parasitaire medicijn ivermectine uitstekende resultaten te geven. Nieuwste ontdekking komt uit Israël (EXO-CD24).
De aandacht in de media ligt en lag echter volledig bij de vaccins, die vanaf einde 2020 beschikbaar kwamen. Rijkelijk snel voor een vaccin dat normaal een testtijd van minimaal 5 jaar heeft en zeker voor een vaccin dat werkt op een andere basis dan de traditionele vaccins. Eigenlijk moet hier gesproken worden van gentherapie. Wat betreft de korte termijn zijn er sinds de start van de vaccinaties meedere gevallen bekend van sterfgevallen na het toedienen van het vaccin. Dat contrasteert sterk met de goede resultaten die geboekt werden met genoemde erkende medicijnen.
De farmaceuten stellen zich bij voorbaat niet aansprakelijk voor eventuele negatieve gevolgen op de lange termijn wat verontrustend is gezien eerdere tragische mislukkingen van experimentele vaccinaties.
Ziekenhuis Israël ontdekt veelbelovend medicijn

PCR-test
-Wellicht het meest choquerend en met verstrekkende gevolgen zijn de conclusies die getrokken worden op basis van de PCR-test. Pas na de zomer begon deze test aan een opmars terwijl hij reeds begin 2020 beschikbaar was. Basis was een wetenschappelijk artikel van januari 2020 waar o.a Marion Koopmans haar goedkeuring aan had gegeven. Op een moment dat covid-19 nog niet aanwezig was in de westerse wereld. Dat artikel verloor later in het jaar al zijn geloofwaardigheid middels onderstaand artikel van Pieter Borger en vele andere wetenschappers op basis van een tiental aangestipte flagrante testfouten. Belangrijkste gevolgtrekking was dat bij het nu gebruikte aantal van 35 cycli de test in 97%(!) van de gevallen een vals positieve uitslag geeft. Dat strookt met de situatie in de praktijk van positief geteste mensen die de dag erna weer negatief zijn.
Het betekent dat het fundament van alles rondom covid-19 wegvalt. Is een geregistreerde covid-19 dode uberhaupt wel besmet? De kans is het grootst dat hij dat dus niet is.
Peer-reviewed artikel van Pieter Borger

Effectiviteit maatregelen
-Zoals al eerder gesteld heeft de anderhalvemeter maatregel buiten geen enkel bewezen nut. Ook binnen mag het echter een totaal willekeurige afstand genoemd worden. Aangetoond is bijvoorbeeld dat onder slechte condities de besmetting ook plaats kan vinden op 5 meter afstand. Bij goede ventilatie kan dus op normale afstand met elkaar gecommuniceerd worden (dat is trouwens niet veel minder dan anderhalve meter). Uiteraard dien je bij hoest- en koortsklachten anderen te ontzien. Dat is nooit anders geweest. Wetenschappelijk is er in ieder geval geen enkel bewijs dat iemand die zonder klachten is uberhaupt een besmetting kan overdragen.
Zoals van Dissel en vele anderen al vaak gezegd hebben: het dragen van niet-medische mondkapjes heeft geen enkele toegevoegde waarde op de bestrijding van een virus. Ze gaan er dwars doorheen en omheen. Het is dus slechts een symbolische maatregel, die wel angst uitstraalt en een overmaat aan CO2 doet inademen.
Over het algemeen is er geen enkel verband aangetoond tussen ingevoerde lockdowns en een daaruit resulterende afname van besmettingen.
Zweden versus Duitsland
National Bureau of Economic Research over ineffectiviteit maatregelen

Gevolgen maatregelen
- Handen wassen, afstand houden, het dragen van mondkapjes, het mijden van fysiek contact en het thuiszitten zonder te sporten werkt averechts op de weerstand van mensen. Juist door in aanraking te blijven komen met bacteriën/virussen, buitenlucht op te snuiven, te bewegen en gezond te eten (incusief vitamine D) houden we een eeuwenoud afweersysteem actief dat goeddeels bestand is tegen de miljarden indringers.
Het negatieve effect wordt enorm versterkt door het aanhoudende angstzaaien dat plaatsvindt in de nieuws- en praatprogramma`s en helaas ook in de zogenaamde `objectieve` landelijke pers als de Volkskrant en de NRC (waaraan even betreurenswaardig ook enkele Bekende Artsen en Virologen hard meedoen). Het is algemeen bekend hoe destructief angst is op de weerstand van de mens.
Dat zijn dan nog slechts de directe gezondheidsgevolgen. Wat te denken van de gemoedstoestand van al die MKB`ers zonder werk en inkomsten, ouderen die worden opgesloten, jeugd met minimale sociale contacten, en het ontbreken van het bindende verenigingsleven? En van de afname van het aantal vroegtijdige opsporingen van kanker en andere ernstige ziektes? En van de angst die velen tegenwoordig voor de medemens hebben zodat elke spontaniteit uit de dagelijkse contacten verdwenen is?
Om nog maar te zwijgen over de toename van hongersnoden met miljoenen slachtoffers in landen die wat verder van ons af staan.
Interview Ira Helsloot bij BNR
Erik Scherder en bewegen als remedie

Censuur/vrijheid
-Niet eerder in mijn (zorgeloze) leven heb ik ervaren wat het betekent om het beredeneerd geheel oneens te zijn met de mainstreamberichtgeving en nooit eerder heb ik hier meegemaakt dat wetenschappelijk onderbouwde argumenten dan wel geheel genegeerd of erger zelfs gecensureerd worden.
Vrijwel alle covid-19-maatregelen vertonen geen bewezen positieve effecten, in tegenstelling tot de wel duidelijk meetbare enorme negatieve gevolgen. Als je deze disproportionaliteit ter sprake brengt word je paradoxaal genoeg meteen in een hoek gedrukt van covid-19 ontkenners en complotdenkers.
Ik vind het beangstigend om te zien hoe makkelijk het grootste deel van de bevolking zich laat beïnvloeden door de gekleurde berichtgeving in de mainstream, niet zelf op onderzoek uitgaat en vrijheidbeperkende nutteloze maatregelen klakkeloos accepteert.
Met als meest recente voorbeeld de invoering van de avondklok. Een draconische maatregel die in geen enkele verhouding staat tot de mogelijke winst die het op zou kunnen leveren. Onderkend door de rechter op 16 februari, maar niet door het demissionaire (!) kabinet, dat zelfgenoegzaam de uitspraak min of meer negeerde en de avondklok vervolgens pesterig verlengde tot (minimaal) eind maart.
Samengevat heeft het hele circus inderdaad alles in zich van een (inter)nationaal totalitair regime.
klinisch psycholoog Mattias Desmet over een zorgelijke ontwikkeling

Tenslotte:
wat straks te doen met de hoofdverantwoordelijken voor alle (onnodige) ellende die het afgelopen jaar over ons is uitgestort?
Laat maar komen die rechtszaak:
het Corona schandaal


Vossenjacht, dun ijs, scheuren, valpartijen en gesloten café's. Toch een topweek.

Zondag 7 - zondag 14 februari







Niets mooier dan natuurijs

Woensdag 28 februari

Krakend ijs en hongerig paard bij Renkum


Donderdag 1 maart

Spiegelijs op de vlieten


Vrijdag 2 maart

Anton Pieckplaatjes op de Noordvliet

Zaterdag 3 maart

Het kan nog


Wekelijkse columns bij Maassluis.NU
9 mei 2018
Van zaterdag 21 juni 2014 tot eind 2017 schreef ik eerst wekelijks en vanaf 2016 tweewekelijks zaterdagcolumns voor de nieuwssite Maassluis.nu.
Inhoudelijk varieerden ze van specifiek plaatselijke (inspraak bij herinrichtingen, de bouwvallige Wip), sportieve (wielrennen, atletiek, schaatsen), wetenschappelijke (endocannabino den, kansberekening), (inter)nationale (asielzoekers, raaskallende wereldleiders) tot puur persoonlijke (MLC, dochters, kantoorleven) onderwerpen.
Het werd steeds lastiger om voor of zelfs op vrijdagavond nieuwe onderwerpen te verzinnen dus besloot ik begin 2018 een pauze in te lassen.

De best gelezen:

Vaders van 3 dochters (13 juni 2015)

Via onderstaande link zijn ze alle 125 te lezen.

Columns Maassluis.NU

Na 7 jaar opvolging in de familie
13 februari 2015
Tsja. Het Sportgala van Maassluis...
Al in de vorige eeuw werd ik een aantal keer uitgenodigd voor dit door de Maassluise SportRaad georganiseerde evenement, naar aanleiding van een kampioenschap met het eerste zaalvoetbalteam van Excelsior M en (2x) het Zuid-Hollandse kampioenschap met een Ekidenteam van AV Waterweg. Alle drie de keren moest ik verstek laten gaan omdat op de bewuste maandagavond steevast een zaalvoetbalwedstrijd stond geprogrammeerd. Pas eind 2004 maakte ik in het gemeentehuis kennis met de sfeer op deze avond en mocht ik direct de titel sportman van Maassluis in ontvangst nemen met dank aan mijn steeds aansprekender hardloopprestaties op de lange afstand.
In 2007 ging ik op herhaling, toen ik in oktober een overwinning had behaald in de bekende herfstmarathon van Etten-Leur, en twee jaar later volgde na dezelfde prestatie een niet geheel onverwachte deceptie toen de Sportraad de verrichtingen van een recreatieve, van kanker genezen wandelaar hoger bleek te waarderen. Na 2009 zakten mijn loopprestaties dermate in dat nieuwe nominaties er niet meer in zaten en raakte de aandacht voor het Sportgala op de achtergrond.
Tot 2012, toen Kristel als 14-jarige genomineerd werd voor sporttalent en het aflegde tegen een röhnradturnster die op de avond zelf een demonstratie mocht geven. Op dat moment turnde Kristel zelf ook nog, zodat ze met een redelijk kritische blik de verrichtingen van haar medegenomineerde volgde. Een jaar later volgde een nominatie tot sportvrouw vanwege meerdere medailles op junioren NK's en ging de voorkeur van de Sportraad uit naar een judoka, die altijd sterk vertegenwoordigd zijn in het Maassluis van Mahorokan.

Dit jaar dus opnieuw een nominatie met dank aan gouden medailles op de NK-estafette, zilveren NK-medailles op de 3000 m en 2000 m steeple bij de B-junioren en een bronzen medaille op de 3000 meter steeple op het senioren-NK in het Olympisch Stadion te Amsterdam. Bovendien liep ze op die afstand met 10.37 de tweede tijd van een Nederlandse in 2014.
Net als de afgelopen 2 jaar was haar 2 jaar oudere clubgenoot Loek van Zevenbergen genomineerd in de hoedanigheid van resp. sporttalent en sportman. Ook voor Loek bleef het tot nog toe bij nominaties en zag hij vorig jaar een turner er met de eer vandoor gaan. In 2014 behaalde hij gouden medailles op het NK meerkamp en het verspringen bij de A-junioren en bereikte bovendien aansprekende afstanden van 7,69 m en 2,05 m bij het ver- en het hoogspringen.
Na een lange avond met demonstraties, uitreikingen van stimulerings-, aanmoedigings- en carri reprijzen en een schijnbaar eindeloze reeks gehuldigde kampioenen was er voor het hoogtepunt van het gala eigenlijk niet veel tijd meer. Sporttalent Max Wurth (judoka ) mocht nog even zijn zegje doen maar de nieuwe sportman en sportvrouw hoefden slechts met hun grote bokaal en een bos bloemen te te schitteren op het hoge schavot. En niet zo maar een sportman en sportvrouw dus, maar twee nationale atletiektoppers in hun leeftijdscategorie. Erg leuk dat de Maassluis Sportraad hun prestaties nu op waarde wist te schatten en voor de plaatstelijke atletiek absoluut een stimulans.
Voor Loek en Kristel is het een mooie tussenprijs op weg naar hun ambitieuze doelen in de vorm van internationale toernooien en heel misschien zelfs ooit de Olympische Spelen. Wat dat betreft was de zaterdag na het sportgala hoopgevend toen Loek te zien was in Apeldoorn als deelnemer aan het NK indoor meerkamp A-junioren en Kristel trainde op Papendal als lid van de de nationale jeugdselectie.


Niet alleen maar goede voornemens
14 januari 2015
November vorig jaar werd eigenlijk de eerste grote verandering in gang gezet met mijn indiensttreding bij het Centraal Orgaan opvang Asielzoekers in de functie van applicatiebeheerder. Na een jaar van achtereenvolgens op de bank komen bij detacheerder Provide, ontslag op 1 april, vijf maanden UWV en vijf weken Cobol ontwikkelen bij Allianz kwam deze aantrekkelijke vacature precies op het goede moment.
In de werkzoekende periode sloot ik me aan bij het online-nieuwsblad maassluis.nu, in eerste instantie zowel als redactioneel medewerker en zaterdagcolumnist maar eerstgenoemde activiteit moest ik na het vinden van een nieuwe baan weer laten schieten. Zie bericht hieronder voor de link naar de verschenen columns.
Op 25 mei 2014 heb ik voorlopig ook mijn laatste marathon gelopen. In wedstrijdverband zal ik waarschijnlijk pas in september 2016 de volgende afleggen, kort nadat ik ook 3,8 km gezwommen en 180 km gefietst heb. Jawel, de hele triatlon van Almere dus. Als vijftigjarige. Deze zomer wil ik op 9 augustus voor de halve variant gaan in Leiderdorp en de eerste voorbereidingen daarop zijn inmiddels gestart. Voor het eerst dus geracefietst in de maand januari en aangaande het zwemgedeelte zal ik elk weekend les gaan krijgen van Peter Fortuin, triatleet uit Maassluis en vooral een uitstekend zwemmer. Bovendien heb ik me aangesloten bij de familiare triatlonvereniging Trifa en zal ik komende zomer aan een aantal kwart triatlons gaan deelnemen in de derde divisie.
Resteert de thuissituatie waar zich de meest ingrijpende verandering gaat afspelen. Reden waarom ik deze week voor de NK cross in Kerkrade in een hotel in Sittard verblijf om de aanstaande nieuwe situatie enigszins op me in te laten werken. 'Later meer' is dan tegenwoordig het credo...


Quibus
22 april 2014
Wanneer een huisdier al bijna 12 jaar tot het gezin behoort is het natuurlijk een hard gelag wanneer het plotseling wegvalt.
Net nadat onze Brits korthaar op 30 maart zijn twaalfde verjaardag had ondergaan met de nodige extra aandacht van de kinderen, verdween hij spoorslags in de nacht van 3 op 4 april. Zoals wel vaker was hij 's avonds de achtertuin ingegaan om meestal korte tijd later weer mauwend voor de achterdeur te staan. Overdag legde hij daarbij zijn voorpoten wel eens op de onderkant van het deurraam en tuurde hij met zijn heldere oranje ogen ongeduldig naar binnen.
Deze nacht ging het echter anders en werd hij niet binnengehaald omdat we meenden dat hij zich al boven in zijn mandje of elders in een slaapkamer had gestationeerd.
Vrijdagochtend blijkt dat echter niet het geval te zijn. Ongeloof en onrust vult het huis en de eerste tranen worden geplengd.
Waar is tie?
Vele zoektochten volgen, folders met telefoonummer worden opgehangen aan lantaarnpalen, bij de dierenwinkel en in supermarkten, we doen melding van de vermissing op Facebook en twitter, bij amivedi en het asiel en een week lang staat de poort in onze achtertuin lonkend open.
Via facebook worden we erop geattendeerd dat hij zich voor een café ophoudt, maar dat blijkt een al even tamme look-alike van hem te zijn. Deze kat is er ook de oorzaak van dat we na een week door een enthousiaste buurtbewoonster gebeld worden dat ze Quibus heeft gevonden. Helaas.
We hopen nog steeds op zijn terugkeer al neemt het vertrouwen in een goede afloop af.
Ook ik moet dus een traantje wegpinken als ik op Tweede Paasdag (21 april) het gedicht van Tamar lees:

Lieve Quibus,

Ik wil je mauw weer horen
Ik wil je spitsende oren weer zien
Ik wil je zien zowel van achteren als van voren
Het is al een tijd geleden dat ik je in je mandje heb gezien
Ik wil de kraan weer voor je aanzetten
Ik wil weer haren aan mijn kleren hebben zitten
En je maakte vaak dingen kapot, daar moesten wij dan weer op letten
Ik wil je weer op de raarste plekken zien pitten
Ik wil dat je weer met me speelt
En ik wil vroeg wakker zijn door jouw gemiauw omdat je eten wil
Die zoetige koekjes die ik toen met jou heb gedeeld
En ik wil zeggen dat ik van je houd. Heel veel.
Terwijl ik dit schrijf zijn mijn ogen kletsnat.
En ik denk aan de tijden toen je nog bij ons in huis was
Waar ben je nu?
In een andere wijk of nog erger in een andere stad
Quibus ik mis je, waar ben je?
Jij bent diegene aan wie ik mijn moeilijkheden en geheimen voor las.

Liefs (je baasje) Tamar


Kort na bovenstaand verhaal werd Quibus door een voorbijgangster gevonden onder een houten vlonder voor café de Bierelier op 200 meter afstand van ons huis. Sterk vermagerd na 3 weken en met een mank linkerachterpootje werd hij op donderdagavond door de dierenambulance thuisgebracht. Pa zat in een andere kroeg, de vier meiden waren in extase. Zijn herstel verloopt voorspoedig.


Werk in uitvoering
25 maart 2014
Nu de natuur volop in de ontluikende fase zit in de overgang van winter naar lente is het onvermijdelijk dat ik parallellen ga trekken met de situatie waarin ik zelf op het ogenblik verkeer, zijnde een naderend einde van mijn dienstverband bij Provide.
De afgelopen vorst- en werkloze wintermaanden kunnen wat dat betreft omschreven worden als een bonte mengeling van vermeende heldere inzichten en deprimerende fantasiedodende gedachtekronkels. Het zal een herkenbaar fenomeen zijn voor veel werkzoekenden, versterkt door de dreigende financiële onzekerheid.
Meende ik in januari ineens het licht te hebben gezien met een mogelijke terugkeer naar het inspirerende scheikunde-onderwijs om zo het hele ICT-gebeuren in 1 klap achter me te kunnen laten en andere talenten bij me zelf te ontwikkelen, ebde dat enthousiasme de dagen erna weer volledig weg, na op Internet informatie over zij-instromers en (onaantrekkelijke) vacatures te hebben gelezen.
'Ga wat doen met schrijven en sport', is een advies waar ik me altijd erg door aangesproken voel maar dat ik nooit weet te vertalen in concrete functies die voldoende financiële middelen opleveren.
Wanneer zich in maart dan eindelijk een serieuze opdracht aandient bij VW Pon Financial Services in Amersfoort gaat alle aandacht en interesse dus gewoon weer naar die functie van informatie analist.
Voordat op maandag 10 maart de intake plaastvindt wil de tussenpersoon van Avance me eerst op pre-intake hebben op het hoofdkantoor in Breukelen, dat een monumentaal pand blijkt te zijn direct gelegen aan de Vecht. Binnen doet weinig denken aan de zeteling van een ICT-bedrijf gezien de aanwezigheid van houten, scheve vloeren, pleister plafonds, hoge getraliede vensters en een volledig ingerichte keuken. Alles ademt hier historie waarmee de enkele opgestelde computers in de ruime kamer op de benedenverdieping ernstig detoneren.
Het gesprek in de overlegruimte aan de punt van een grote ovalen tafel verloopt zonder rimpelingen al verbaas ik me wel over de afkeer die de tussenpersoon laat blijken van 'Rijkswaterstaattypes'. Later in de middag wordt duidelijk waar dat op gebaseerd was wanneer Provide mij namens hem het uitdrukkelijke verzoek doorgeeft om maandag vooral in pak bij Pon te verschijnen.

Het (gezins)weekend staat vervolgens zoals te doen gebruikelijk weer bol van hockey-, turn- en atletiekactiviteiten met als opvallendste prestaties het (indoor) clubkampioenschap van Norah bij de C-pupillen en de overwinning van Kristel op de 5 km bij de CPC.
Waar we lange tijd getwijfeld hebben over de aanwezigheid van enige ambities bij de jongste lijkt ze de laatste tijd plots een knop te hebben omgezet die haar op deze zonnige zaterdag zowel op de 60 meter sprint, het verspringen en de driekamp met ruime pr's de overwinning oplevert in een veld van 11 meisjes. Glunderend staat ze na afloop op het hoogste schavot, na eerst vol spanning de uitslag te hebben afgewacht, die vanaf nummer 11 wordt bekend gemaakt.
Als er nog maar drie meisjes resteren en een podiumplaats dus zeker is schiet ze me in vertrouwen aan: 'Denk je dat ik eerste ben pap? Ik hoop van wel!'.
Een dag later weet de oudste als eerste van ruim 3000 vrouwen te finishen op het drukke Malieveld in een pr van 17.57. Op de site van de cpcloop staat het volgende sfeerverslag:
"Bij de vrouwen ging de hoofdprijs naar Kristel van den Berg uit Maassluis. Het 15-jarige talent van AV Fortuna was te laat met inschrijven. 'Dankzij een collega van mijn moeder kon ik toch nog een startnummer krijgen'.
Kristel zit in de derde klas van het gymnasium. Wat ze wil worden, weet ze nog niet precies, maar als atlete heeft ze een duidelijk doel voor ogen. 'Ik wil me op de steeple chase kwalificeren voor de Europese jeugdkampioenschappen die volgend jaar in Zweden worden gehouden'."

Maandagmiddag laat volgt dan eindelijk de intake bij Pon.
Gestoken in een beige pak, dat sinds een Canadees huwelijk in 2007 in de kast heeft gehangen, rijd ik met de juiste spanning in het lijf naar Saturnus, waar me bij aankomst nog een half uur resteert tot het gesprek. In de wijdse ontvangsruimte zie ik mogelijk toekomstige collega's naar huis gaan, meestal vergezeld van een aan het baliepersoneel gericht plichtmatig klinkend 'prettige avond'. Typische kantoorsfeer dus, waarvan ik de afgelopen 17 jaar ook deel heb uitgemaakt.
Wat eerder dan verwacht komt de tussenpersoon van Avance de open wenteltrap aflopen en meen ik zijn blik onder het handenschudden goedkeurend langs mijn kleding te zien gaan.
Vijf minuten later zitten we met twee Pon-medewerkers in een krappe kamer aan tafel, gedekt met gevulde bekers koffie en dossiers over de functie informatie analist. Na wat inleidende en voor mij onnavolgbaar commerciële woorden tussen de mannen van Avance en Pon komt het intake gesprek snel op gang en voel ik vooral met de 'manager Verzekeren' een goede klik: zelfde achtergrond zijnde TU-opleiding en overlappende opdrachtgevers in de ICT.
Vooral wanneer ik op de vraag van zijn jongere collega 'of ik om kan gaan met een opdracht waarin ik vooral zelf verantwoordelijk ben voor de voortgang' antwoord dat me dat juist een pre lijkt, meen ik een waarderend gegniffel bij de oudere te bespeuren.
Vaak kan ik gedurende het gesprek vergelijkingen trekken met mijn vorige functie bij Nationale Nederlanden en met een prima gevoel sta ik even na vijven weer op de stoep van het zonnige Saturnus, met de verwachting dat ik hier op zeer korte termijn aan de slag kan.
Helaas blijft het stil de dagen erna en hoe langer dat duurt hoe meer het vertrouwen wegzakt. Natuurlijk laat ik de intake regelmatig de revue passeren, maar kan geen concrete aanknopingspunten vinden op welk punt ik afgewezen zou kunnen worden. En waarom me zo lang in het ongewisse laten? Volgens de tussenpersoon waren er slechts 3 kandidaten voor deze functie, waarvan er 1 vlak voor me aan bod was geweest. Zelf contact opnemen met Pon?
Het weekend laat een gedreven middelste dochter zien die voor Evergreen D1 een fraai doelpunt maakt. Ik herken bij Tamar de sterke en zwakke punten die ik altijd als voetballer vertoonde: technisch, sterk aan de bal en met spelinzicht maar ook in het bezit van een zwak schot en soms wat wijfelend.
Zelf ren ik de dag erna in Rhoon naar een derde plaats op een 10 km trainingswedstrijd in 35 half. Fysiek legt de werkloze periode me geen windeieren. Het trainingsritme is verhoogd van 5 naar 6x per week, waarmee ik een prima basis voor de Westland Marathon van 25 mei leg.
Op de achtergrond zweven echter onvermijdelijk de verwikkelingen rondom mijn toekomstige werkkring. In de nacht van maandag op dinsdag heb ik een droom, die daar volgens mij niet los van staat:
'Van een afstandje zie ik een eng kronkelend wurmpje op de bank in ons huis dat na een oogknippering plots veranderd is in een angstaanjagende slang en me doet besluiten alle deuren tussen het beest en mij te sluiten. Door het raam zie ik het schepsel naar de keuken kruipen waar het een nieuwe gedaanteverwisseling heeft ondergaan. Het oogt nu als een bijna aaibare zwarte bok en verlaat de achterdeur vervolgens als een aapachtige, die me zwaaiend en lachend gedag zegt.'
Evolutie in een paar tellen.
De dag erna volgt de afwijzing van Pon en schrijf ik me in voor het UWV.

Spannende tijden
4 februari 2014
Het zal half november zijn geweest dat de aimabele Scrum Master me tussen neus en lippen door mededeelde dat ik er rekening mee moest houden dat ik einde jaar zou gaan uitstromen.
Waaruit?
Uit een zogenaamd Agile project bij een pensioenafdeling van Nationale Nederlanden waarin een vijftiental ontwikkelaars, voornamelijk afkomstig van CAP, bouwden aan een softwaresysteem naar aanleiding van de wetswijziging om de pensioenleeftijd te verhogen van 65 naar 67 jaar.
Voor een detacheerder is uitstromen 'part of the game', zoals me ook bijna 5 jaar geleden bij dezelfde verzekeraar overkwam als onderdeel van een grote externe schoonmaak. Minder dan een jaar later mocht ik de draad er weer oppakken.
Tot en met de laatste werkdag op dinsdag 24 december hield het testteam me online op de AS/400-omgeving, met als gevolg dat ik einde middag met een verhit hoofd bij het inleveren van mijn laptop een geheel verlaten kantoorruimte aantrof met donker uitzicht op Delft en Den Haag.

Pas op maandag 6 januari begint eigenlijk mijn periode op de bank bij Provide2.
Dat dit uitsluitend als gewenste vrije tijd aanvoelt wanneer het tijdstip van de volgende opdracht bekend is zal iedere gedetacheerde beamen; het wachten op opdrachten en het oppakken van (korte) cursussen zijn activiteiten die een serieus beroep doen op je discipline en motivatie.
Inmiddels is het begin februari en lijkt NN al weer iets uit een ver verleden.
Want ga maar na:
- Ondanks een verse scrum-ervaring van een half jaar en het telkens foutloos afleggen van de open assessments weet ik het online examen Professional Scrum Master 1 tot twee keer toe op een haar na te missen. Feedback wordt niet gegeven zodat het me nog steeds een raadsel is waar de schoen wringt.
- Een flinke naheffing van de belastingdienst uit 2012, als gevolg van de nasleep van het faillissement van Provide1 (UWV-uitkering van december 2011 op jaaropgave 2012), dwingt me om ook de toelage kinderopvang van dat jaar nog eens onder de loep te nemen en stemt me bepaald niet vrolijker. Wanneer het invullen van de normale aangifte voor 2013 om vooralsnog onopgehelderde reden net z tegenvalt besluit ik daarmee te wachten tot men de bedragen heeft vooringevuld.
- Nieuwe opdrachten blijken zich niet zo maar aan te dienen en wanneer ik op maandag 27 januari op kantoor in de Meern ga informeren hoe ik me de komende weken het beste kan profileren krijg ik een koude douche te verwerken in de vorm van een in de maak zijnd be indigingscontract; te veel mensen op de bank, geldnood en slecht bemiddelbaar.
- Woensdagavond komt in Postvak IN het contract binnen, welke na doorlezen rauwer op mijn dak valt dan verwacht. Ontslag per 1 maart of 1 april is wel erg snel... Een slechte nacht en dagen volgen waarin de toekomstscenario's over elkaar heen denderen, vari rend van positief in de zin dat zich nieuwe kansen gaan voordoen tot ronduit negatief in financiële zin. Het direct inschakelen van een juridisch adviseur via de rechtsbijstandverzekering lijkt de situatie nog urgenter te maken en is strijdig met het feit dat ik nog steeds in dienst ben en elk moment in een opdracht geplaatst kan worden.

Valt er nog wat leuks te melden dan?
Jawel, de dagen lengen en de Winterspelen beginnen vrijdag.
Bovendien ben ik fit en kan ik vrijwel dagelijks trainen voor de (vele) wedstrijden die het komend voorjaar gaan volgen tot een climax komend op 25 mei bij de Westland Marathon.
En, ondanks dreigend financieel malheur, hebben we afgelopen week toch die tweede auto maar aangeschaft om onder meer de planning met de 3 sportende dochters wat gemakkelijker te maken.
Dat automaat rijden niet automatisch gaat bleek gisteravond toen ik bij een stoplicht vanuit de N-stand vooruit schakelde naar de R-stand en mijn achterligger en medepassagier Kristel met een dot gas de stuipen op het lijf joeg.
Na het afzetten van Kristel bij AV Fortuna en het oppikken van Norah wilde ik de Hyundai weer starten doch weigerde de motor enige sjoege te geven. Op dat moment meende ik werkelijk het luide cynische gelach van samenzwerende onheilsgodinnen boven me te horen die me hun volgende kunstje hadden geflikt.
Gefrustreerd belde ik Petra voor een telefoonnummer van de Wegenwacht, die me na mijn jammerklacht te hebben aangehoord opmerkelijk rustig vroeg in welke stand de hendel stond.
Typisch een N-gevalletje...
Het geluid van de spinnende motor mengde zich vervolgens meteen met de gulle hartelijke lach van mijn 7-jarige medepassagier die zich aanmerkelijk minder zorgen bleek te hebben gemaakt.


Nieuwe aanblik
17 januari 2014
Behalve de achtergrondkleuren heb ik alle links actueel en de link Hardlopen bovendien overzichtelijker gemaakt.
Wat er komend jaar onder de link Provide bij gaat komen is nog ongewis. Einde vorig jaar eindigde mijn opdracht bij Nationale Nederlanden in Rotterdam en nu is het wachten op een volgende. In de tussentijd grijp ik de gelegenheid aan om me (theoretisch) te bekwamen in de zogenaamde 'Scrum' (manier van werken), wellicht gevolgd door Tmap- en of programmeercursussen.
Op sportgebied staat natuurlijk de Westland Marathon voor de deur en ben ik erg benieuwd of Kristel (uitkomend voor het Energie Running Team ) zich blijft handhaven in de nationale top van de B-junioren meisjes.
Ook de sportprestaties van Tamar (hockey bij Evergreen en atletiek bij AV Fortuna) en die van Norah (turnen bij Leonidas en atletiek bij AV Fortuna) zullen ter sprake komen.
Tussen al dat kindergeweld mag niet onvermeld blijven dat vader en moeder op 28 januari 25 jaar samen zijn...
Later meer!


Sporten in de sneeuw
23 januari 2013
De winter viel dit jaar in Nederland pas echt in op maandag 14 januari met een paar uur en een paar centimeter sneeuwval, wat genoeg was om het trein- en autoverkeer volledig te ontwrichten en, mede doordat het noorden van het land geschoond bleef van het witte tapijt, direct leidde tot vertrouwde bespiegelingen over de kansen op een zestiende Elfstedentocht.
Twee dagen later leverde dat onderstaande onvervalste sneeuwpret op:
Naarmate de week vorderde werden de voorspellingen voor zondag 20 januari, de dag van de Ruitenburg Halve in Maassluis, steeds guurder.
Zo guur, dat velen de laatste dagen bij de organisatie informeerden of de wedstrijd nog wel doorging. Via de avw-site, twitter en facebook werden die geruchten de kop ingedrukt.
Wel moest door de sneeuw van afgelopen maandag het parcours worden aangepast omdat er vanaf de manege oostwaarts op het ongestrooide fietspad niet normaal kon worden hardgelopen. Via een bypass over de Lange Kruisweg werd dit opgelost zonder dat de afstand een meter veranderde.
Rond 12 uur zondagmiddag fietste ik richting Wethouder Smithal waarbij ik meteen kon ervaren hoe koud het eigenlijk was. Met de wind in de rug en dik ingepakt viel dat eigenlijk reuze mee.
Pas bij het inlopen op de Jan Schoutenlaan met de wind op kop kon ik beamen dat er sprake was van een gevoelstemperatuur van bijna min 15. Het deed me hevig twijfelen of ik nu wel of niet met ijsmuts aan de start moest gaan staan. Voor de rest stond mijn kledingkeuze vast: een lange tight (wedstrijdprimeur), een thermoshirt met lang t-shirt erover en een dun paar handschoenen.
In de sporthal besloot ik blootshoofds de strijd aan te gaan, waarschijnlijk bespoedigd door de aanwezigheid van een onverschrokken Haze-loper in singlet (!) en korte broek.
Om 1 uur was het voorzichtig begonnen te sneeuwen en met de kop in de wind op de voorste startrij leek het zo ellenlang te duren voordat de weg werd vrijgegeven en het startschot gegeven kon worden. Opvallend dat er ondanks de Siberische omstandigheden toch ook aardig wat publiek op de Jan Schoutenlaan stond opgesteld.
Na het verlossende schot kwam ik meteen in een prettig ritme terecht in een groepje met o.a Ramon van de Wilde, Erwin Sparreboom en Rene de Lange. Op de Westlandseweg stond de wind schuin tegen en smolt de dwarrelende sneeuw nog geruststellend op de gepekelde weg. Hier en daar stonden vrijwilligers het verkeer te regelen en had een enkeling huis en haard verlaten om de 700 lopers (5, 10 en 21,1 km) voorbij te zien komen. De koude wind voelde ik al snel niet meer en de mutskeuze leek me de enige juiste.
Na de Maassluiseweg kwam op de Parallelweg de wind in de rug te staan en besloot ik de groep te laten gaan. De tijd op het 5-km punt (17.35) was een meevaller en tot de manege (8 km) hoefde ik weinig tempo in te leveren. Op de Schenkeldijk keerde het Elfstedengevoel van 1997 even terug, toen er net zo n wind tegen stond van Staveren tot Dokkum. Eenmaal afgebogen naar de Lange Kruisweg keerde de soepelheid terug en klokte ik op de 10 km 36.05. Ook op de Oranjepolderweg stond de wind gunstig en pas na 14 km lag voor het Staelduinse Bos het onvermijdelijke keerpunt. De sneeuwval werd heviger evenals het vermoeidheidsgevoel. De 54.45 op de 15 km wees op een eindtijd van 1.17/1.18 al moest het zwaarste nog komen natuurlijk.
Tot aan 17 km, bij het benzinestation aan de Lange Kruisweg, was er weinig aan de hand maar dat veranderde abrupt toen het asfalt ineens bedekt bleek te liggen met gladde verse sneeuw. Glibber de glibber dus en nergens meer een stroef plekje te vinden. Het was voor mij onverklaarbaar en frustrerend dat ik daar relatief meer last van bleek te hebben dan mijn medelopers en de laatste kilometers nog door veel lopers voorbij werd gestoken, waaronder mijn vaste 45-plus concurrent Gerard Droog van RA. De sneeuwjachten lieten nu ook hun sporen na op mijn gezichtsveld; een bril zou hier welkom zijn geweest. Gelukkig is een halve marathon te kort om door sneeuwblindheid bevangen te worden Uiteindelijk gefinisht in 1.19.22 (16e), balend van die laatste gladde kilometers maar toch ook wel genietend van de doorstane ontberingen.
Winnaars van de dag waren de (gelukkige) partners Thomas Poesiat en Lindsay van Marrewijk.

Na die sneeuw van zondag was de Elfstedenkoorts gezakt naar nul en leek zelfs het schaatsen op de Maaslandse vlieten een brug te ver.
Op woensdag 23 januari toch een poging gewaagd daar met wisselend resultaat. Gelukkig had iemand tijd en zin gevonden om op alledrie de 3 vlieten een baantje te vegen van anderhalve meter breed, zodat op sommige plekken goed tempo kon worden gemaakt. Onder het voorbehoud dat er geen tegenliggers of trage voorgangers op de baan schaatsten en de ijsvloer egaal glad was. Dat laatste was eigenlijk alleen het geval op de Boonervliet en in mindere mate de Middenvliet tussen het Bommeer en de Vlaardingse Vaart.
De witte polderomgeving, de koude oostenwind gemengd met mestgeur en het geluid van ijzer op ijs blijft echter een magische uitwerking op me hebben.
's Middags met Norah en Tamar opnieuw de ijzers ondergebonden op de ijsbaan aan de Vlaardingsedijk.


Wat brengt 2012
januari 2012
In 2009 raakte Provide Consultancy BV in zwaar water door de economische recessie, welke succesvol werd gepareerd door het collectief afzien van de royale pensioenpremie van 12%.
Het jaar daarop werd er weer lichte winst gemaakt en mochten de vooruitzichten einde 2010 bijna weer rooskleurig genoemd worden; in de loop van 2011 zou het tekort aan IT'ers voelbaar gaan worden en de tarieven de weg terug omhoog gaan inslaan.
De euro beschikte echter anders. De beurs zakte in en de bank van Provide werd steeds drukker. In de zomer keerde eigenaar en oprichter GK terug bij het bedrijf en vanaf toen verliepen de gebeurtenissen in een stroomversnelling. De financieel directeur nam voor de werknemers volkomen onverwachts ontslag en het F-woord gonsde ineens rond in de wandelgangen.
Begin november zorgde een brief van de PVT voor nieuwe onrust, gevolgd door een alarmerende meeting op 9 november op het kantoor in de Meern.
Er werden twee toekomstscenario's geschetst zijnde een grote reorganisatie of een faillissement gevolgd door een doorstart. In beide gevallen zouden de bankzitters buiten de boot vallen. Vanwege het beeld dat de PVT al in zijn brief had neergezet leverde deze avond geen verrassingen op in tegenstelling tot een volgende gezamenlijke bijeenkomst op 1 december.
Inmiddels was duidelijk geworden dat de belastingdienst als belangrijkste schuldeiser niet akkoord zou gaan met het Provide-voorstel en dat een faillissement onafwendbaar was geworden. Totaal onverwachts was echter de samenstelling van het management dat de doorstart voor zijn rekening ging nemen. Daarin ontbrak namelijk de huidige directeur en speelde GK eerste viool tussen een oude HRM- en accountmanager.
In totaal stonden 5 managers en 20 consultants niet op de doorstartlijst, waaronder enkele schrijnende gevallen zoals iemand die na een 11-jarige opdracht net per 1 december op de bank was beland. Geen leuke avond dus, te meer daar het oude management van wanbeleid werd beschuldigd.
Het verhaal van GK rammelde m.i. nogal en daar mijn eerste indrukken van hem niet positief waren heb ik de week erna 'de andere kant' om informatie gevraagd die mij bevestigde in mijn gevoelens.
GK had in zijn verhaal diverse malen trots benadrukt dat het niet ging om een faillissement van de groenteboer en dat er meerdere partijen geinteresseerd zouden zijn in de doorstart van Provide. Hij hoopte dat de curator zwaar zou laten wegen dat het 'oude management' bekend was bij de werknemers en dat hij niet zou zwichten voor een hoge bieding van een willekeurige opkoper.
Op 16 december ging Provide officieel failliet en mochten we ons in gaan schrijven bij UWV.
Vrijdag voor Kerst hoorde ik op het kantoor, waar iedereen gewoon leek door te werken alsof er niets aan de hand was, dat er nog 2 partijen in het spel waren, te weten oud-Provide en 1 of ander opkoopbedrijf. Derde Kerstdag zou de beslissing vallen, die ongetwijfeld in het voordeel van eerstgenoemde zou uitvallen.
Zelf liep ik op die dag een halve marathon in Arnhem maar op mijn iphone checkte ik voor en na de wedstrijd wel of de verlossende mail al binnen was. Om een uur of 2 was tie er. De curator bleek in al zijn wijsheid besloten te hebben om aan 'de andere partij' de voorkeur te geven! Meteen besloot ik om vanuit Maarn (visite-adres) heen en weer naar de Meern te gaan om de meeting van 16:00 uur bij te wonen.
Opnieuw werden we verrast. We bleken te zijn opgekocht door Saga Consulting, een Belgisch IT-bedrijf met een omzet van tientallen miljoenen. Zij bleken een goed verhaal te hebben waarbij meer werknemers mee zouden gaan dan bij het oude Provide en waar een langetermijn-doelstelling centraal stond. Als klap op de vuurpijl bleek de oude financiele directeur terug op het nest te komen.. De naam van het bedrijf bleef Provide Consultancy en alleen de secundaire arbeidsvoorwaarden werden iets versoberd.
Met een goed gevoel kwam ik 's avonds laat thuis waar GK toch weer zand in de raderen wist te strooien. Met een wanhopige mail trachtte hij de Providers nog eenmaal voor zich te winnnen door een oproep te doen om niet te tekenen voor het nieuwe bedrijf, dat volgens hem aan 'mensenhandel deed. Hij sprak namens de 2 andere beoogde managers wat me toch wat onzeker maakte.
De volgende dag hielpen mails van de curator en 1 van de beoogde managers, die hun afkeuring uitspraken over de handelswijze van de oude eigenaar, me echter helemaal uit die onzekerheid en tekende ik een paar dagen later met gerust hart het arbeidscontract voor het nieuwe Provide.
Op 11 januari 2012 gaan we bij de nieuwjaarsreceptie in Woerden vol overgave toosten op het nieuwe IT-jaar!!

Huisrijmpjes
5 december 2010
Lieve Norah

Wat ben jij groot geworden zeg in 2010
en dat valt vooral op omdat we je een jaar niet hebben gezien
Toen zat je nog op de creche
en nu heb je op de grote school les
Toen fietste je nog met zijwieltjes achterop
en nu race je op een grote K3-fiets met de wind op kop
Toen had je nog moeite met een koprol
en nu doe je de ene na de andere turn-grol
Toen liep je nog met een luier om je billen
en nu zou je dat overdag echt niet meer willen
Sinterklaasliedjes zing je nog steeds uit volle borst mee
zoals we al hoorden op onze boot op de Noordzee
Je bent sowieso een enthousiast Sinterklaas-kind
dat het Sinterklaasjournaal en de films van Amerigo fantastisch vindt
Het was wel moeilijk om een goed cadeau voor je uit te pluizen
omdat je in de boekjes niet zo weinig had aan lopen kruisen
Uiteindelijk hebben we denk een goede keus gedaan
waar je fijn mee spelen kunt gaan
Dan kunnen wij nu weer een jaartje naar Spanje heen
en zien we je volgend jaar natuurlijk zonder speen!


Lieve Tamar

Blond haar, bruine ogen en kuiltjes in je wangen
er zijn heel wat mensen die daar naar verlangen
Jij hebt ook nog eens sproeten
en een spleet waar eigenlijk tanden hadden gemoeten
Nog maar 2 schoonheden te gaan
en je kan zo maar in elk modeblad komen te staan
Nou dachten we in Spanje altijd
dat een blonde meid niet op haar toekomst was voorbereid
Maar nu we je rapport hebben gezien
weten we dat je slim bent bovendien
Je schijnt als een tijger te kunnen rekenen
en ook met andere vakken weet je hoge cijfers op te tekenen
Dan is ze zeker hartstikke a-sportief
riep een jaloerse Piet agressief
Maar daar is natuurlijk ook helemaal niets van waar
want je werd zelfs Westlands hardloopkampioen dit jaar
Met turnen ga je met grote sprongen vooruit
al kan het wel eens gebeuren dat je van de balk afstuit
Eigenlijk krijg je nu dus best een gevaarlijk cadeau
want voor je het weet maak je op straat een onverwachte salto
Wij denken dat je nu vast al weet
hoe het ding in het pakpapier heet
Veel plezier in 2011
en blijf tevreden met jezelf


Lieve Kristel

Het is alweer jouw laatste jaar op de Dijck
en dan komen er veel dingen tegelijk
Ten eerste moet je natuurlijk bepalen naar welke middelbare school je gaat
en of die in Vlaardingen, Maassluis of Schiedam staat
Je vindt belangrijk dat daar veel aan sport wordt gedaan
maar wil er het liefst ook met een goede vriendin naar toe gaan
Ten tweede krijg je met de CITO-toets te maken
waarbij je vast alle opgaven succesvol zal weten te kraken
want je prestaties in groep acht krijgen telkens een hoge waardering
van rekenen tot Portugees tot een boekbespreking
Ten derde volgen er aan einde van het jaar
een musical en een schoolkamp met elkaar
Dat worden vast reuze gezellige gebeurtenissen
die ze nooit meer uit je geheugen kunnen wissen
Piet vroeg zich trouwens nieuwsgierig af
of jij al wat om jongens gaf
Hij kan zich namelijk heel goed voorstellen
dat bij zo'n sportieve slimme meid de jongens zich in rijen opstellen
Zoals dat bijvoorbeeld in Ahoy bij Lady Gaga gebeurde
waar dezelfde nieuwgierige Piet ook jou bespeurde
Andere hobby's van je zijn hyven en msn'en
waarbij je heel veel (nieuwe) vriend(inn)en leert kennen
Ook kijk je graag tv
en daar eindigen we nu mee
Het cadeau heeft daar namelijk alles mee te maken
en zal je hopelijk in extase doen geraken


Lieve Petra

Na de promotie tot dr P in 2008
waarop we 13 jaar hadden gewacht
en een megaverbouwing in 2009
heb je ook weer in 2010 niet rustig op je rug gelegen
Natuurlijk heb je je driedaagse werkweek bij het Oranjekruis
waar het overigens veel rustiger schijnt te zijn dan thuis
maar veel energie steek je ook in een cursus styling
waarvoor je al heel wat mooie cijfers ontving
Eigenlijk ligt daar ook je hart
zodat je er misschien nog wel eens een eigen bedrijf voor start
Verder ren je van hot naar her
als een soort veredelde vrijwilligster
Zo kan het wel eens gebeuren
dat je met het ene kind naar Vlaardingen moet scheuren
terwijl het andere in Maasdijk moet optreden
voor andere sportieve aangelegenheden
en als je wederhelft dan traint voor de marathon
is het maar goed dat het derde kind dit jaar nog niet aan atletiek begon
Zo heb je voor zelf hardlopen nauwelijks tijd
al zie je dat volgens Piet soms als een prettige bijkomstigheid
Bij deze hectiek moet je de plank wel eens mis slaan
en vergeet je dus bijvoorbeeld op woensdagmiddag naar het theater te gaan
Het cadeau ligt dus eigenlijk erg voor de hand
al waarschuwen we wel dat je je niet moet beperken tot de voorkant!
Je had namelijk dit jaar ook zo'n geheugensteun
maar zonder er in te schrijven werd dat een miskleun
Veel succes komend jaar
met het organiseren van je eigen activiteiten en die van de kinderschaar



Een ei hoort erbij
4 februari 2009

Op mijn vaste parttimedag, de midweekse woensdag, had ik laatst het genoegen om wat langer uit te kunnen slapen omdat de twee oudste dochters een dagje vrijaf hadden gekregen vanwege een bijspijkercursus voor de juffrouwen.
Vanzelfsprekend moet dat uitslapen niet al te letterlijk worden genomen met een tweejarige dochter die om half acht luid blijk geeft van haar nieuwe bewustzijnstoestand maar toch kon ik me tussen acht en negen even aangenaam wentelen in een wereld tussen droom en werkelijkheid.
Tegen 9 uur begon het knagende geweten het echter te winnen van de hedonistische onbezorgdheid en voegde ik me na de vaste opfrisrituelen bij het driekoppige kroost beneden in de woonkamer.
'Goeiemorgen meiden, alles goed?'.
De tafel zag er vertrouwd uit met her en der verspreide hagelslag, achtergebleven korsten op de borden en ruim voorradig, voornamelijk zoet, broodbeleg. Op mijn tafelplek ontwaarde ik een schone Dibbern-kom, waarin dagelijks mijn ontbijt van cruesli en melk terechtkomt, terzijde gestaan door een geheel ngebruikelijk eierdopje, gevuld en wel.
'We hebben eieren gemaakt, pappa', bracht de oudste voorzichtig, 'en er is er eentje kapotgevallen'.
Er schoot me te binnen dat we maandag eindelijk eieren in huis hadden gehaald daar ik de laatste tijd in de avonden soms een bijkans onbedwingbare behoefte had gekregen aan een gebakken eitje en telkens een vruchteloze greep in de koelkast had gedaan. Gisteravond had ik dus na de hardlooptraining naar volle tevredenheid een druipend omeletje op witbrood opgepeuzeld met het vooruitzicht op m r de komende dagen.
Een inspectie van de keuken leerde me dat de nieuwe keukenrol was gehalveerd en gemengd met eierstruif naar de prullebak was verhuisd. Aan de glimmende vloer voor het fornuis te zien had deze grote schoonmaakactie niet helemaal tot het gewenste resultaat geleid.
'Maar wat heb je dan met de andere eieren gedaan?', vroeg ik wat bevreesd bij de aanblik van een opnieuw eierloze koelkast.
'Die hebben we natuurlijk gekookt'.
'Weet je hoe dat gaat dan, hoe lang heb je ze in het water laten liggen?'.
'Tien minuten'.
'Tien minuten? Dat is veel te lang dan zijn ze keihard!'
Deze uitspraak wekte zichtbaar ongeloof.
'Mamma heeft gezegd dat je de eieren tien minuten moet laten koken!'
Deze discussie leidde nergens toe, dus gooide ik het over een andere boeg.
'Waarom heb je niet op mij gewacht, eigenlijk mag je helemaal niet koken als mamma en pappa er niet bij zijn. Dat is hartstikke gevaarlijk!'.
Er volgde een schuldbewuste stilte, waarna ik zuchtend aan tafel ging zitten en de Dibbern-kom volgooide met cruesli en melk. Het eitje liet ik onaangeroerd, in tegenstelling tot wat de kinderen gedaan hadden gezien de eierschilfers aan hun kant van de tafel, en die passiviteit van mij leidde tot onbegrip en teleurstelling. Om de goede vrede te bewaren beloofde ik de jonge kokkinnen het ei bij de lunch wel te zullen verorberen.
Dientengevolge tikte ik om half 1 met een mes op het bewuste voorwerp me onderwijl voorbereidend op de blootlegging van een vaste groene dooier. In strijd daarmee kwamen met de eerste schillen hele stukken glibberig eiwit mee en resteerde er uiteindelijk in plaats van een geelgroene vaste kern een kleurloze smeurie, waar waarschijnlijk nog wel een lekker omeletje van gebakken kon worden.
Er begon me iets te dagen.
'Hebben jullie de eieren in koud water gelegd en daarna het vuur aangezet?'
'Ja', klonk het bedremmeld.
'Da's niet handig, je had eerst het water aan de kook moeten brengen en dan pas de eieren erin moeten doen. Nu hebben de eieren juist te kort gekookt!'
'O'.
'Hebben jullie je ei helemaal opgegeten vanochtend?', switchte ik ineens naar het bezorgde vadertype.
'Nee, niet helemaal pappa, het was niet zo lekker'...

Onze koelkast is sindsdien weer eierloos :-)



Veel beste wensen
9 januari 2009

De al dan niet direct aan mij gerichte nieuwjaarswensen via krant, kaart, hyves, mail en mond hebben onthutsend weinig effect gesorteerd, daar waar ik het persoonlijke gezondheidsaspect en dat van mijn directe omgeving in ogenschouw neem.
Na het 'ziektejaar' 2005 leek ik verlost van de steeds terugkerende verkoudheidjes en de griepjes welke positieve ontwikkeling ik steeds meer begon toe te schrijven aan het laten toedienen van de griepprik in het najaar.
Ok, er zat aan het einde van vorig jaar weliswaar een vervelende kriebelhoest dwars maar als 50% van je kantoorcollega's hetzelfde probleem hebben sta je daar niet verbaasd van te kijken. Zo vond ik het ook niet verontrustend dat m'n stembanden na 2 hardloopwedstrijden in de winterkou de laatste dagen van 2008 nog maar deels functioneerden.
Het eerste serieuze ziekte-alarm kwam echter op oudejaardag, nadat het vuurwerk en de oliebollen in huis waren gehaald, en we een gezinsbezoekje brachten aan de natuurijsbaan; het rijden van een rondje kostte me er veel meer inspanning dan van een elfstedentochtrijder verwacht mocht worden, inbegrepen het feit dat de laatste al weer 12 jaar geleden was en hij sindsdien nauwelijks nog geschaatst had...
Bovendien vond ik het stervenskoud op het ijs, ook geen eigenschap die je direct associeert met een natuurijsschaatser.
Logisch gevolg was dat de laatste avond van het jaar in huize van den Berg in ernstige mate beinvloed werd door het tot ontluiking komen van het griepvirusje, welke serieuze aanvallen deed op het goede humeur van de vader terwijl de tijd voortkroop.
De eerste twee dagen van het nieuwe jaar verdween de verhoging maar bleef de hoest aanhouden, een gegeven dat een aantal collega's met me gemeen had zo bleek op vrijdag, de eerste werkdag van 2009: 'ja, jij ook een gezond -kuch- 2009 toegewenst! -kuch-kuch-kuchh!!'.
Inmiddels was Tamar ook ziek geworden maar zelf voelde ik me goed in staat om met Petra op zaterdag een stuk te gaan schaatsen. Doel waren de bekende winter-punten in Maasland (jachthaven), Vlaardingen (snelwegviaduct), Schipluiden (spoorbrug) en café van Dijk. Er lag prachtig hard glad ijs, de temperatuur lag om het vriespunt en wind was zo goed als afwezig, oftewel ideale omstandigheden waar veel schaatsers op waren afgekomen. Om mijn wankele gestel niet te veel geweld aan te doen probeerde ik me deze dag slechts zeer gematigd in te spannen waaraan ik trouwens continu werd herinnerd door een zware ademhaling. Desondanks kon ik het natuurlijk niet nalaten om die ene keer dat ik werd ingehaald wel meteen aan te haken bij die brutale voorganger. Met een gluh-wijntje aan de rand van de jachthaven besloten Petra en ik nostalgisch deze middag.
Zondag weinig verandering in gezondheidstoestand behalve dat ik meer (inwendig) slijm begon op te hoesten, met een piek aan het begin van een duurloop van een uur waarbij ik een minuut lang op een actieve vulkaan geleken moet hebben die elk moment uit elkaar kon barsten. Hier rekent een GPS-meter geen extra verbruik van calorieen voor, maar na zulke hoestaanvallen voel je je al aardig uitgeblust. Duurloop ging in tempo 1 (4.25 min/km) en ging me verder redelijk af.
Maandagmorgen vrij fit wakker geworden maar met zieke Petra naast me. Die had ook al heel wat afgehoest en was nu in de griepfase overgegaan. Daarom zelf de kinderen naar school gebracht en vervolgens op de trein gestapt naar Rotterdam. Het verbaasde me dat ik het daarbinnen niet warm kreeg evenmin als op kantoor. Sterker nog, achter m'n pc begon ik steeds frequenter te trillen en na een uurtje kon ik iedereen weer gedag zeggen, waarmee ik de vijfde zieke op de afdeling werd terwijl de zesde aanstaande was omdat die zich nu nog verplicht voelde een jobje te draaien.
De rest van de maandag en dinsdag was ik alleen in staat tot een beetje lezen, kruiswoordraadsels maken en vooral veel (kinder)-tv kijken. Dat laatste noodgedwongen omdat onze tweejarige Norah ook tekenen van ziekte begon te vertonen en dus de hele dag thuis was, evenals haar zieke moeder dus. Gelukkig was opa in cruciale zaken redder in nood voor dit behoeftige gezin ;-)
's Nachts verkeer je in een sluimertoestand en gebeuren er de vreemdste dingen; het lijkt wel of je je gedachten niet af kunt maken en je steeds maar in een zelfde cirkeltje blijft draaien. Volledig de regie over je eigen ik kwijt !
De nacht van dinsdag op woensdag, die opmerkelijk beeld- en kleurrijk was, heb ik enorm liggen zweten wat, in combinatie met het aanhoudende intense hoesten en een rechterbovenrib die aanvoelde of tie gekneusd was, doorslaggevend was om overdag langs te gaan bij de huisarts. Die stelde me gerust omtrent de gesteldheid van m'n longen en schreef gelukkig geen medicijnen voor.
De weerberichten werden inmiddels steeds schaatsvriendelijker en op donderdag kon ik op tv zelfs het NK-natuurijsschaatsen volgen; tweeslachtige gevoelens vanzelfsprekend want het zou toch niet zo zijn dat ik pas hersteld zou zijn na deze vorstperiode?
Zowaar trad dat gewilde herstel vanaf woensdag in en resteerde er donderdag alleen nog de kriebelhoest en een zweverig gevoel. Petra's toestand verliep vrijwel synchroon maar Norah had het zwaar deze dag, wat zich behalve in verhoging uitte in weinig eten en veel gezeur en gehuil. Erg vermoeiend voor directe omstanders...
In eerste instantie liep 1 van hen dan ook min of meer geirriteerd naar boven 's avonds om 10 uur toen er weer gehuil uit de bekende kamer kwam doch de noodkreet die volgde duidde op meer dan loos alarm. Er bleek bloed uit Norah haar neus en mond te komen en dan schrik je flink als ouder. De huisartsenpost werd gebeld waar we meteen langs moesten komen. De overbuurvrouw wilde wel even oppassen en pa en ma plus Norah gingen met gezwinde spoed naar het nieuwe Vlietland-ziekenhuis, dat dus 80 miljoen duurder is uitgepakt en mogelijk gekocht gaat worden door DSW. Verwacht dan echter niet dat er al goede bewegwijzering is, laat staan naar de huisartsenpost, en verwacht ook niet dat je op de afgesproken tijd van half 11 wordt geholpen. Dat geeft namelijk teleurstellingen...
De diagnose voor Norah was gelukkig positief: er was waarschijnlijk een ader in haar neus gesprongen en een deel van het bloed was via haar mond naar buiten gekomen. Zij kreeg wel antibiotica voorgeschreven omdat haar koorts al een dag of 3 aanhield.
Na een desondanks relatief rustige nacht kunnen we de ziektestatus op deze vrijdag opmaken: Petra, Norah en ik hoesten alleen nog, Kristel begint met hoesten en Tamar heeft niets.
We gaan morgen dus gewoon weer op voor een Westlandse schaatstocht !!!



Z@ppsport met Kristel en Troy Douglas
28 oktober 2008

Enkele weken nadat Kristel per e-mail had aangegeven mee te willen doen aan het onderdeel hellup van Z@ppsport, omdat ze beter wilde leren sprinten, werd ze door de redactie van het TROS-programma benaderd met de vraag of ze haar motivatie nader wilde toelichten.
Men wilde namelijk een uitzending gaan maken met Troy Douglas, die als meervoudig Nederlands kampioen sprint natuurlijk de aangewezen persoon was om Kristels wens tot uitdrukking te laten komen. Kristel stond Johan van Z@ppsport dus enthousiast te woord maar diende nog een week te wachten op het antwoord of ze naar de opname mocht omdat er nog meer kandidaten benaderd gingen worden.
Het verlossende telefoontje kwam toch tamelijk onverwachts op woensdag 22 oktober: dinsdagmiddag 28 oktober werd Kristel verwacht op de baan van Haag Atletiek waar Troy Douglas zou klaarstaan om haar sprinttechniek onder de loep te nemen.
Vader Ron, een marathonloper, voelde zich direct aangetrokken tot deze exercitie (evenals haar moeder Petra trouwens die echter aan haar promotie gerelateerde verplichtingen had) en haalde Kristel op de bewuste dag dus van school om rond 13.00 uur voor de poort van de fraaie baan van Haag Atletiek te staan.

In de kantine werden we opgevangen door Frans, ogenschijnlijk een echte verenigingsman, die met een Haagse tongval Kristel op haar gemak probeerde te stellen. Toch liep de spanning even flink op toen om 13.15 uur het Z@ppsportteam de baan op kwam lopen en tergend langzaam onze kant opkwam. De ploeg bleek vijf personen sterk te zijn waarvan alleen Ron Boszhart ons beiden bekend voorkwam. Hij werd bijgestaan door regisseuse Lieke, twee cameramensen en een stagiaire. Kort na hun binnenkomst kwam er een kleine man, verstopt in een regenpak, de baan opfietsen die zich pas in de kantine liet identificeren als zijnde de enige echte Troy Douglas, de animator van de estafetteploeg die in 2003 brons haalde op het WK, een prestatie die hen later de titel sportploeg van het jaar opleverde.
Al gauw bleek dat er door het Z@ppsportteam nog geen thema bedacht was voor de uitzending wat binnen vijf minuten opgelost diende te zijn, zo liet Ron Boszhart Lieke fijntjes weten. De mededeling dat Kristel overmorgen 10 jaar zou worden bleek de juiste aanzet te zijn tot invulling van het thema. Kristel wilde immers ook graag de 60 meter binnen de 10 seconden gaan lopen (pr = 10.42)? Tien ging het dus worden.



De eerste opname bestond uit de eigenlijke training. Eerst vertelde Kristel haar probleem, welke inhield dat ze beter uit de startblokken wilde komen en dat ze rechtop moest gaan lopen. Laatstgenoemde opmerking verleidde Troy tot een niet te stoppen schaterlach daar hij als enige variant waarschijnlijk het op twee handen en voeten lopen voor zich zag
Troy constateerde al snel dat Kristel iets te stijf liep in haar heup en schouders (klonk tegenstrijdig gezien de enorme lenigheid die ze met turnen vertoont) en zich meer moest concentreren op haar houding dan op haar snelheid. Bij het uit de startblokken komen wees hij haar erop dat ze bij de afzet meer druk moest zetten op haar achterste voet.
Er volgden nog wat trainingen met pilonnen en zandzakken bungelend aan een touw voordat een regenbui ons naar binnen joeg. In de warme kantine lagen pakjes frisdrank, chips en snoep gereed alsof er benadrukt diende te worden dat er vandaag bij Haag Atletiek een kinderfeestje aan de gang was. De regenbui wist helaas van geen wijken zodat er bij het volgende onderdeel, de 60 meter finale, paraplu s aan te pas moesten komen.

Kristel had haar trainingskleding uitgedaan en stond te trillen als een rietje in haar Fortuna-long tight en wedstrijdshirt, maar schoot als een komeet uit het startblok na het aftellen van Ron Boszhart. Zestig meter verderop stond Troy Douglas klaar met de stopwatch en onder luidkeelse aanmoedigingen van het voltallige publiek snelde Kristel naar een geweldig gewenst pr van 9.98. Een stopwatch liegt immers niet?

De volgende opname vond in de kantine plaats en bestond uit het voorlezen door Kristel van een brief waarin ze haar probleem met de sprint duidelijk maakte. Dat ging bij de eerste poging al naar wens (Kristel leek inmiddels gewend aan de camera) waarna we even op helder weer moesten wachten voor het laatste onderdeel: het dromerig lopen op de baan. Ze moest uit zien te dragen dat ze ondanks haar aanstaande verjaardag toch verdrietig was omdat ze maar niet onder die 10 seconden kon lopen op de 60 meter (Troy zal met haar meegevoeld hebben, zijn pr op de 100 meter is 10.09 :-)).
In een verspringbak tekende ze de 10, op de baan liep ze langs blaadjes in de vorm van een 10 en het 100-meterpunt op de baan bleek veranderd in een 10-meterpunt. Tenslotte keek ze aan de rand van de baan afwezig in een diepe plas waarboven ineens het silhouet van Ron Boszhart opdook, die haar terug in de realiteit bracht met de belofte dat hij iemand kende die haar gelukkig kon maken: Troy Douglas dus.
Na de opnames kreeg Kristel een roze T-shirt en pet en twee zweetbandjes in de kleuren van Fortuna, alle bedrukt met Z@ppsport . Rond half vijf verlieten we bij zonnig weer en onder rustgevend vogelgezang gezamenlijk de baan van Haag Atletiek.

Resumerend kunnen we terugkijken op een gezellige, indrukrijke middag in de keuken van het Z@ppsportteam. Er heerste in ieder geval op deze dag een ontspannen sfeer waarbinnen Ron Boszhart weliswaar het nadrukkelijkst aanwezig was maar waar de grote lijnen toch echt uitgezet werden door de regisseuse Lieke. De cameramensen hielden zich op de vlakte maar dwongen mijn respect af op de wijze hoe makkelijk ze zich met hun logge apparaat voortbewogen bij de opnames en vrijwel geen moment misten. s Avonds ging het team exclusief Ron Boszhart vrolijk verder bij voetbalvereniging Volendam voor het latschieten door de jeugd in de pauze van Volendam-Roda JC. Zo zie je nog eens wat van Nederland.
Z@ppsport met Kristel en Troy Douglas zal worden uitgezonden op zondag 16 november vanaf 8.50 uur.



Sportman van Maassluis
14 december 2007

Na de overwinning in de marathon van Etten-Leur was de nominatie voor de titel sportman van Maassluis eigenlijk geen verrassing meer. Het bleef wel lang onbekend wie de andere twee genomineerden waren totdat enkele dagen vantevoren de Schakel daarover helderheid verschafte: medeloper Michael Groeneweegen en judoka Guus Paalvast, die Zuid-Hollands kampioen in zijn gewichtscategorie onder 20-jarigen was geworden.
De nominatie van Michael kwam zowel voor hemzelf als voor mij volkomen onverwacht; een nominatie voor talent van het jaar had meer in de lijn van de verwachting gelegen. Blijkbaar waren de aanmeldingen voor sportman 2007 niet binnengestroomd bij de Maassluise Sportraad (MSR) net zo min als die voor sportvrouw 2007 , waar alleen judoka/sumo-worstelaar Francoise Harteveld en ultraloopster Corrie Bouwmeester een nominatie hadden gekregen.
De 3 genomineerde sportmannen
Uitreiking door Joop Luyendijk
Speech sportman

Toch voel ik op vrijdag 14 december een gezonde wedstrijdspanning als ik met Kristel (plus vriendin Floor) en Tamar de Koningshof binnenloop, waar in de grote zaal het sportgala gaat plaatsvinden. Drie jaar geleden werd dezelfde happening nog in het gemeentehuis georganiseerd en had ik reeds ervaren hoe het is om tot sporter van het jaar te worden gekroond. AVW sloeg toen zelfs een dubbelslag omdat Marieke Boekestijn sportvrouw 2004 werd.
Nadien kregen de wielrenners Jaco Tettelaar en Ivan Jonkman de mannentitel toegewezen, waardoor bij de Coureur blijkbaar een soort van verzadiging was opgetreden of zou het niet-nomineren toch te maken hebben gehad met niet-aansprekende resultaten?
In ieder geval zit de zaal nu bomvol met ca. 200 sporters en kan ik alleen op de laatste rij nog vier zitplaatsen vinden.
Even na achten begint het gala met een uitvoering van skipping rope gevolgd door het naar voren roepen van de genomineerden (sporttalent, -vrouw, -man en ploeg) en een reeks aan kampioenen (individueel en teams) voordat om kwart over negen de titels worden bekendgemaakt.
Sportalent wordt zeiler Rob Sprij en sportvrouw Corrie Bouwmeester, oud-AVW ster. De verassende keuze voor de 63-jarige ultraloopster moet gebaseerd zijn geweest op haar prestaties in de afgelopen 20 jaar want in 2007 zijn die beperkt gebleven tot het uitlopen van de marathon. Haar mede-genomineerde haalde dit jaar internationaal zilver bij het sumo-worstelen en leek de geheide kandidaat voor de titel. Zal er bij de mannen ook zo onvoorspelbaar zijn gestemd door de MSR?
Joop Luijendijk spreekt echter de verlossende eerste zin: hij is de eerste Maassluiser die een marathon wist te winnen . , zodat ik me met de meiden in m n kielzog voor de derde keer naar het podium mag begeven.
Sportvrouw Corrie Bouwmeester
Sportploeg Bequick
Ongewenste kerstversiering?

Na drie jaar ben ik dus opnieuw in het bezit van de beker met de grote oren, die door de vrouw dezs huizes zo enorm om zijn schoonheid gewaardeerd wordt. Of ze daarom ineens ziek werd vanavond?
Natuurlijk laat ik het publiek nog even weten hoe en met dank aan wie ik deze prijs behaald heb en attendeer ik enkele aanwezige direct betrokkenen op de al drie jaar durende besprekingen over de mogelijke bouw van een 400-meter-asfaltbaan op het AVW-terrein. Ja, hij komt er echt, zo wordt me na afloop verzekerd.
De sportploeg van het jaar wordt net als in 2006 het vrouwen-juniorenteam van tennisvereniging Bequick, dat een landelijk kampioenschap had behaald, daarmee Excelsior-M B1 en een tandem-team van de Coureur achter zich latend.
Sportmeiden Tamar, Kristel en Floor
(Groot)ouders van den Berg
Veredelde rommelmarkt

Na afloop van de uitreikingen kan er nageborreld worden aan en rondom de bar al moet ik daar zelf reeds om tien uur een punt achter zetten omdat vooral Tamar een sterk bedverlangen uitstraalt na alle opgedane indrukken ( s middags had ze op school al een jump-uitvoering). Overigens liet Kristel zich tijdens de uitreiking van de titel sporttalent nog ontvallen het maar vreemd te vinden dat z j er niet bij zat; ze had immers ook een wedstrijd gewonnen?
Leg dat maar eens uit als sportman...


Marathondoping
16 februari 2007

Afgelopen week kwam de Franse krant L Equipe met het volgende nieuws:

De Franse atletiek is voor de vierde keer in ruim een half jaar geconfronteerd met een gedrogeerde hardloper. De nationale veldloopkampioen Khalid Zoubas is nu tegen de lamp gelopen.
Zoubas is positief bevonden op EPO na de Franse militaire crosskampioenschappen op 27 januari.
De afgelopen maanden kwamen de drie andere dopinggevallen naar buiten: Steeplechaser Norredine Gezzar (nandrolon) en de 1500 meter-specialisten Latifa Essarokh (stanozolol) en Hind Dehiba (epo).
Het deed bij mij de vraag rijzen hoe wijd verbreid het dopinggebruik in de (top)atletiek zal zijn.
Dat sprinters (Ben Johnson - anabole steroiden, Justin Gatlin - amfetamine, Kelly White, Marion Jones en Tim Montgomery - alledrie THG/EPO) niet voor illegale prestatiebevorderende middelen terugdeinzen is genoegzaam bekend, evenals de atleten van de krachtnummers kogel, speer en discus, maar hoe zit het eigenlijk met de (midden)lange afstandslopers?
Bekende naam die mij te binnen schiet is die van de Fin Lasse Viren, die in de jaren 70 met behulp van bloeddoping gouden medailles haalde op de Olympische 5 en 10 km.
Wat recenter geval is dat van Dieter Bauman die zijn te hoge nandrolon-waarde (stofje bevordert het herstel en is op zichzelf niet prestatieverhogend) weet aan zijn tandpasta. Ook hij was een topper op de langere baanafstanden.

De laatste decennia is er echter volgens mij geen bekende marathonloper tegen de lamp gelopen (wel tegen een priester, Da Lima vs Horan in Athene 2004), in flagrante tegenstelling tot zijn fietsende collegaduursporter.
Zo werden Ullrich, Basso en Mancebo het afgelopen jaar slachtoffer van de zaak-Fuentes vlak voor de start van de Tour en volgde in de Tour de positieve testosteron-test van winnaar Floyd Landis.
Benadrukt moet hier worden dat bij de zaak-Fuentes 200 sporters betrokken zouden zijn terwijl slechts 35, allen wielrenners, bekend werden gemaakt. De voetballers, tennissers EN atleten zijn (nog) buiten schot gebleven.
In het dopingonderzoek van de Duitse atletiekbond naar de trainer Thomas Springstein en zijn vermeende gedrogeerde atleten Grit Breuer en Nils Schumann viel vorig jaar ook ineens de naam van Jos Hermens, de manager van vele marathontoppers. Hij zou bij deze zaak betrokken zijn, maar vooralsnog blijft hard bewijs achterwege.

Het zou echter erg na ef zijn te veronderstellen dat de marathontop schoon is. EPO is aantoonbaar prestatiebevorderend voor een duursporter en, mits drie dagen voor de controle voor het laatst gebruikt, moeilijk te achterhalen bij controles. Bovendien hoeft er niet aan getwijfeld te worden dat er in de laboratoria al verwante stoffen gesynthetiseerd zijn die bij de huidige controles niet gedetecteerd worden.
Uiteraard zal gebruik van zulke produkten niet zonder gevaar zijn, maar vertel dat een getalenteerde supergezonde sporter, die nog 1 stapje van de top is verwijderd of daar zo graag nog 1 jaartje wil blijven (Johan Museeuw?).
Voor de Oost-Afrikaanse langeafstands-topper zal de verleiding nog groter zijn daar hij zichzelf en zijn hele familie via excellente hardloopprestaties uit de financiële problemen kan helpen.
Een loodzware sociale druk zo dunkt me.
Eigenlijk is het een godswonder dat een gedrogeerde marathonloper geen regel maar uitzondering lijkt te zijn!


Wel of geen vlees?
2 februari 2007
Onderstaande tekst vond ik op een Belgische site en beschrijft de toenemende populariteit van het (parttime) vegetarisme.

"Vlees heeft door de eeuwen heen een sterke symbolische aantrekkingskracht uitgeoefend. Het stond voor rijkdom, macht en feesten.
Vroeger deden atleten er zich te goed aan. In het oude Griekenland verorberden ze bij voorkeur dieren met specifieke kwaliteiten waarop ze zich wilden inspireren. Zo verkozen springers geitenvlees, worstelaars stierenvlees, hardlopers haas enz.
Enkele vleesverslinders zijn beroemd geworden, onder wie de bokser Milo van Croton, die - zo zegt men - met n vuistslag een koe kon afmaken en ze vervolgens volledig opvrat. Hij zette n koe per dag op zijn menu! Die gewoonte hield van dan af stand.
Zo kregen de wielrenners in de tijd van Eddy Merckx nog grote steaks voorgeschoteld de ochtend van de wedstrijd, om hun prestaties te verbeteren.

Vandaag geniet vlees, met 'dank' aan de dioxinecrisis en de gekkekoeienziekte, niet langer dit bevoorrechte statuut. Vlees staat voortaan ook voor ongezonde en onevenwichtige voeding.
Zo verhogen dierlijke vetten de kans op hart- en vaatziekten (cholesterol), kanker en zwaarlijvigheid. De consumenten passen hun eetgewoonten geleidelijk aan, en sommigen bekeren zich tot het vegetarisme.

De motivaties van die neovegetari rs lopen uiteraard sterk uiteen. Sommigen doen het uit protest tegen de massale dierenmishandeling op boerderijen en in slachthuizen.
Anderen maken er weer een echte politieke strijd van; vlees heeft een hoge maatschappelijke kostprijs: er zijn ongeveer 20 kg graangewassen, 20.000 liter water en het equivalent van 5 liter olie nodig om n kg vlees te produceren!
Daarnaast spelen ook ecologische overwegingen een rol: grootschalige veeteelt leidt tot zware vervuiling (mestopeenhoping geeft vuil grondwater) en draagt bij tot het broeikaseffect, doordat er veel methaan vrijkomt.

Heel wat mensen laten het vleeseten echter ook achterwege omdat ze vlees beschouwen als een belangrijke bron van afval dat zich ophoopt in de weefsels. Bij grote inspanningen komen dan veel toxines vrij die het lichaam vergiftigen.
Deze opvatting leeft zeer sterk in uithoudingssporten (hardlopen, wielrennen, langlauf enz.), en is wetenschappelijk niet volledig ongegrond. Als ze echter tot het uiterste wordt doorgedreven, kan ze tot fanatiek en zelfs gevaarlijk gedrag leiden.
Vegetarisme (geen vlees en vis eten) brengt evenmin als omnivorisme het voedingsevenwicht in het gedrang. Dat ligt echter anders bij veganisme, waarbij alle producten van dierlijke oorsprong uit den boze zijn, zoals eieren, melk, kaas en zelfs honing! Uitsluitend plantaardige voeding leidt immers tot een tekort aan diverse voedingsstoffen die essentieel zijn voor onze gezondheid (ijzer en vitamines B12), a fortiori bij topsporters.
Opgelet dus voor fanatisme. Als het om eten gaat, is de mens namelijk geen rationeel wezen."

In Nederland schijnt zich inmiddels zo n 5% vegetari r te noemen (onduidelijk is of daar ook pescotari rs - wel vis, geen vlees - zoals ik onder vallen) en doen 3,5 miljoen inwoners aan parttime-vegetarisme (soms vlees).
Ter weerlegging van het argument dat vegetarisme tegennatuurlijk is, zie onderstaande gegevens:

Vleesetende zoogdieren

Scherpe voortanden om mee te verscheuren.
Zuur speeksel, geen ptyalineenzymen voor de vertering van granen.
Sterk zoutzuur in de maag om spieren, beenderen enz. te verteren.
Ingewanden max. 3 maal zolang als het lichaam voor een vlotte doorgang van het snelbedervend vlees.
Geen pori n in de huid om urinezuur uit te scheiden van het geabsorbeerde vlees.

Plantenetende zoogdieren

Gebit bestaande uit met name vlakke tanden.
Alkalisch speeksel, veel ptyaline voor de vertering van granen.
Maagzuur 10 maal zwakker dan dat van vleeseters.
Ingewanden 6 maal zo lang als het lichaam, voor de vertering van bladeren en granen, die een langere ontbindingstijd hebben.
Transpireert door de pori n over het hele lichaam

Mensen

Gebit bestaande uit met name vlakke tanden.
Alkalisch speeksel, veel ptyaline.
Zwak maagzuur. Moeten het vlees bakken voor men het kan eten.
Ingewanden 6 maal zolang als het lichaam.
Transpireert door de pori n over het hele lichaam.


De OV-chipkaart
24 januari 2007
Alweer bijna vijf jaar reis ik gemiddeld vier keer per week met de trein naar mijn werk over de zogenaamde Hoekse lijn.
Ergens in die periode heeft de NS dit traject uitverkoren tot proeftuin van de invoering van de OV-chipkaart.
In eerste instantie had dat betrekkelijk weinig gevolgen; als vaste reiziger kreeg je enkele NS-informatiefolders toegestuurd op je huisadres en op station Maassluis CS verscheen een bord met de wervelende tekst dat er hier gewerkt werd aan de invoering van de OV-chipkaart. Daar viel lange tijd weinig van te merken want de enige zichtbare verandering die optrad was de ophoging van de waarde van de op het bord vermelde streefdatum van invoering.
In de loop van vorig jaar leek er dan toch geleidelijk schot in de zaak te komen.
Eerst verrezen er een aantal foeilelijke hekken, bestaande uit grijze metalen paaltjes met elkaar verbonden door transparante, kleurloze plastic platen.
De aanblik van dit kunstwerk deed in mij hetzelfde opstandige gevoel ontwaken als bij de aanblik van de eveneens dat jaar geplaatste twee meter hoge groene hekken tussen spoor en fietspad van Maassluis naar Hoek van Holland. Over een afstand van zes kilometer werd daar onaangekondigd begroeiing en vrij uitzicht verwijderd om blijkbaar tegemoet te komen aan de onnavolgbare creatieve grillen van een anonieme planningsambtenaar.
Na die hekjes verschenen ook de poortjes op het station, wekenlang zonder enkele functie. Totdat ik op een willekeurige najaarsochtend ineens voor gesloten deuren stond, welke na wat geschuif met mijn stamkaart in de toegangsgleuf langzaam weken en de weg naar het perron blootlegden.
Al gauw werd het de gemiddelde treinreiziger duidelijk dat het detectiesysteem van de poortjes niet bepaald selectief was afgesteld; alle ingestoken dunne stevige voorwerpen resulteerden in openklappende deuren, terwijl pogingen met de (slappe) treinkaartjes consequent tot weigeringen leidden.
Vooralsnog haalde ik mijn schouders erover op, wat veranderde toen bleek dat men het betreffende systeem ook ging hanteren bij het verlaten van het perron.
Een kind kan bedenken dat een dergelijk in de testfase verkerend systeem bij massaal gebruik tot problemen gaat leiden. Menig overstappende passagier moet hier dus met lede ogen aanschouwen hoe hij door het oponthoud bij de poortjes net zijn aansluiting mist.
Nu blijkt er bij de uitgang ook een emergencyknop te zijn aangebracht, welke na indrukken alle poortjes doet openklappen wat de doorstroming aanzienlijk bevordert. Bij de knop staat ook een tekst die waarschuwt voor misbruik, wat vele reizigers afschrikt om er gebruik van te maken, volgzaam als de meesten van hen zijn, maar in dit geval kan ik in het (nuttige) gebruik van die knop absoluut geen misbruik zien.
Het bewuste woord lijkt me wel van toepassing op diegenen die deze slecht functionerende, voortgangsbelemmerende en bovendien soms zinloze (waarom controle als je het perron afgaat?) poortjes hebben laten neerzetten.
Begin van dit jaar culmineerde echter mijn ergernis over de gevolgen van de invoering van de OV-chipkaart bij het uitstappen op Maassluis CS om 6 uur s avonds.
Toen er weer een morrende rij reizigers achter de poortjes dreigde te ontstaan en iemand voor me dat voorkwam door op de emergencyknop te drukken werd hij achter de poortjes opgewacht door een aantal ge niformeerde controleurs die hem vervolgens belerend toespraken. Even had ik de neiging om voor de jongen in de bres te springen, maar een wijs stemmetje in mijn hoofd zei dat ik die explosieve confrontatie niet aan moest gaan.
Wat een enorme, ontmoedigende kleingeestigheid!
Hopelijk is deze regel- , hokjes- en controledrift geen voorbode voor wat komen gaat in Nederland;
straks worden we tijdens een hardloopwedstrijd nog eens staande gehouden om ons identiteitsbewijs te tonen!


De griepprik
18 januari 2007
Begin november vorig jaar heb ik me net als in 2005 laten vaccineren tegen influenza middels de griepprik.
Van maart tot oktober 2005 werd ik namelijk tot drie keer toe getroffen door een vervelend griepvirus, wat behalve de prestaties bij het hardlopen ook de stemming thuis niet ten goede kwam.
Afgelopen jaar werkte de bescherming prima, maar de afgelopen week is het ellendige koortsige gevoel toch weer de kop opgestoken.
Een search op google brengt me bij www.degrotegriepmeting.nl:

Vraag:
Ik hoor wel eens dat iemand een griepprik heeft gehad en toch griep heeft gekregen. Hoe kan dat?
Antwoord:
Niet alles wat wij griep noemen is ook echte griep. In zijn mildste vorm is griep moeilijk te onderscheiden van andere aandoeningen van de luchtwegen, zoals verkoudheid. En dan wordt al gauw gezegd: 'ik heb de griepprik gehaald en toch griep gekregen'.
Bovendien biedt het vaccin geen 100% bescherming en is er dus een kleine kans dat je toch griep krijgt. Die is dan echter meestal wel veel milder en het risico van complicaties is kleiner. De mate van bescherming die een vaccin biedt kan van persoon tot persoon verschillen, onder andere door ziekte of door gebruik van medicijnen die het afweersysteem van het lichaam be nvloeden.
Verder is het zo dat men niet altijd met 100% zekerheid van tevoren kan voorspellen welke virussen tijdens de winter aanwezig zullen zijn. Het vaccin is zo samengesteld dat de meest waarschijnlijke virussen er in ieder geval inzitten. Het kan echter voorkomen dat men door een ander griepvirus, dat niet in het vaccin zit, toch nog ziek wordt.

Waarschijnlijk ben ik dus getroffen door een zware verkoudheid, vermomd als griepvirus.
Behalve van het licht koortsige gevoel is er sprake van een verstopte neus, lichte hoofdpijn en een kriebelhoest die uit de verre dieptes van mijn longenstelsel lijkt te komen.
Noem het maar mild...
Opvallend genoeg ben ik de enige in huis die genoemde verschijnselen vertoond; alleen de jongste heeft net de waterpokken gehad en kijkt nu wat waterig uit haar ogen.
Zij hebben allemaal geen griepprik gehad en eten minder gevari erd.
Vooralsnog zie ik 2 oplossingen voor dit probleem; de eerste, stoppen met intensief hardlopen, ligt de komende jaren niet in de planning en de tweede is het slikken van (meer) vitaminepillen.
In het laatste geval moet ik de bijprodukten (nandrolon bv., niet waar Frank de Boer) maar op de koop toenemen. Dopingcontroles hebben ze bij atletiek immers alleen op nationaal topniveau.