The Ride


1200 km en 18000 hoogtemeters fietsen in 8 dagen (Tekst van Arie Vliegenthart)
12-19 juni

Etappe 1 Cima Coppi
Prato allo Stelvio - Silvaplana
12-Juni-2016
Enthousiast & vertwijfeld ??

Na een lange reis en hoosbuien bij aankomst uiteindelijk toch redelijk geslapen afgelopen nacht. De onheilspellende weersvooruitzichten vielen gelukkig mee en we begonnen de dag dan ook met een schraal zonnetje. Veerle Vliegenthart was al vroeg richting verzorgingspost 1 gegaan en dat gaf mij nog ff tijd om bij de mobiele barista (die toevallig naast onze tent stond ????) met een espresso de dag alvast voor te beleven. Om acht uur vertrok het peloton van 180 man na een korte ronde door het dorp direct naar de Stelvopas. Infietsen is tenslotte voor suffers (pfff ..). Dus dat was gelijk in de stijgbeugels ??. Allemachies, goeie genade, kolere, alle donders, duizend bommen en granaten wat een lange, zware, ellendige klim is dat zeg! Maar wat een gave ook! Ondanks de pijn in mijn poten en kou en sneeuw op de top echt enorm genoten. Niet voor niets voor velen met voorsprong de favoriet. Ook bleek weer fijntjes dat als het steiler wordt dan een procent of tien er zich een fysieke mismatch tussen lijf en berg manifesteert waarbij ego en klassement (voorzover dat überhaupt iets is om me mee bezig te houden in dit gezelschap), met een flinke veeg van tafel geslingerd worden. Er kwam nog net geen postbode voorbij, maar een meewarig tafereel was het wel. Toch doorgeharkt en richting top ging het gelukkig al weer beter. Efkes de kramp uit mijn linker kuit laten masseren en met alle kleren die ik had de afdaling ingeschoten.
Verrassing, we mochten nog een mega beklimming doen, zij het gemiddeld ook steil, maar minder stukken met meer dan 10%. Zie strava voor details. Veerle was overal en nergens langs het parkoers om ons bij te staan - en van de auto werd dankbaar gebruik gemaakt om het ijs aan je lijf en neus te ontdooien onderweg bij de posten :-) Gelukkig ging het klimmen elke col een beetje beter (er volgden er nog drie - de organisatie heeft iets sadistisch volgens mij - maar ja, we doen het tenslotte onszelf aan....) en na 129 kilometertjes en bijna 3900 hoogtemeters gefinisht in Silvaplana. Ik denk dat dit voor ons allemaal de zwaarste sportieve uitdaging is geweest in vele, vele jaren, maar ik heb er hoe absurd en bijna masochistische het klinkt echt enorm van genoten!!! En ik had zelfs enorme zin in de dag van morgen, zei het dat we in de briefing net doodgemoedereerd verteld worden dat morgen de zwaarste dag wordt.... Met een beklimming van 35 kilometer. Wie verzint zo iets!! Fijntjes werd er nog bij gemeld dat in de afgelopen Giro maar 4 etappes zaten die zwaarder waren dan onze rit van morgen ????. Dusssss..... Hopelijk tot morgen... ?? NB: heb er stiekem toch echt weer zin in ?? . In elk geval staan Team 50 ! (Ron van den Ron van den Berg) en team Spring maar achterop (Jacqueline Nell-Bergwerff en Andre) morgen weer popelend aan de start.

Etappe 2 Zwitserse Alpen
Silvaplana - Thusis
13-Juni-2016
Steil, steiler steilst!

Na een wat kwakkelend begin gisteren op de Stelvio, kregen mijn benen er steeds meer zin in. Elke klim ging gisteren beter en die trend zette zich vandaag gelukkig voort. Na een heerlijke afdaling vanuit Silvaplana (St Moritz) naar de voet van de Splugenpas, hakte het er gelijk goed in met forse stijgingspercentages. We waren al gewaarschuwd dat dit pittig ging worden, en dat was het ook. Bijna 35 kilometer klimmen met een gemiddeld stijgingspercentage van rond de 6%. Bizar lang, nergens makkelijk, maar oooh wat mooi. Op de Facebookpagina van Bikegear.cc kun je heel veel mooie plaatjes zien. Surrealistisch mooi!
De eerste verzorgingspost lag aan een stuwmeer en daar was het een gezellige boel. Veerle had me nog lang niet verwacht en was nog druk met het helpen van de eerste groep fietsers; daarna mij weer prima verzorgd en klaar om weer veder te gaan. Jammer dat de post nog wel 3km onder de top was dus moest er na de pauze nog een klein stukkie doorgeklommen worden met stramme pootjes.
Daarna dan wel weer zo'n spaghetti afdaling die ik alleen maar van auto programma's als Top Gear ken; de auto's uit die shows rijden hier overigens ook in grote getalen rond, en dat zag er heel gaaf uit. Dus denk da'k hier nog maar eens terug kom met vier wielen ??.
Na verzorgingspost 2 (vlak bij de camping), volgde het toetje van de dag - de Glaspas. Voor een aantal renners (inclusief Ron) reden genoeg om direct naar de camping af te slaan, en da's niet zomaar. Wat een enorm gemene pukkel is dat! Ruim 14 km klimmen met dik 1100 hoogtemeters waarvan de laatste 2-3 kilometer echt een hel zijn. Met name de laatste 1-2 kilometers heb ik mijn Garmin niet onder de 12% gezien met hele stukken van 15% ??. Ik kan ondertussen een aardige sur-place ter vertoning brengen. Ik heb ook nog nooit zo lang over (de laatste) 500 meter gedaan. Het speelde even in mijn hoofd om met mijn schoenen uit en GPS in de hand naar boven te hollen. Dat was zeker sneller geweest en we moesten toch dezelfde weg terug...
Toch maar voor de eerlijke glorie gegaan en moet zeggen, dat na wat welgemeende vloeken uit de grond van mijn hart, me toch wel een heel trots gevoel bekroop dat ik het weer gered heb ??. Met een grote grijns door de koude regen (jawel, het was ook maar weer eens gaan regenen op de top) terug naar de camping gesjeesd. Na een paar Kwaremontjes, lekkere massage en stevige maaltijd weer vroeg de slaapzak in voor dag 3 morgen. Rond de 185 km maar wel met minder hoogtemeters - dat dan weer wel... We gaan het zien....tot later!

Etappe 3 Kleine Reuzen
Thusis - Meierskappel
14-Juni-2016
Klaar met electronische gadgets...!!!

Een paar dagen in de regen fietsen en mijn mobiel overlijd en mijn Gramin GPS op de fiets hapert op de onmogelijkste momenten... Maar allah, bij deze alsnog het verslag van Dag 3 (gisteren dus) van Bikegear.cc The Ride!
‘t is koers!
Vandaag stond er een lange etappe op het menu, met 182 km en ‘slechts’ 1,750 hoogtemeters. Om even voor achten stond het peloton al ongeduldig te trappelen bij de start. Beetje jammer dat net voor het startschot mijn Garmin ‘hing’ en ik dus nog even snel hulp moest zoeken om hem te resetten. Daardoor vertrok Team 50 ! in een iets later groepje en werd het dus een straffe trap om iets meer voorin te komen. Al snel vormde zich een flink peloton dat er goed zin in had. En samen met Ron van de Berg en Andre Hoogendam hadden ons in, wat later bleek, het peloton achter de kopgroep genesteld. We reden door een prachtig dal met hier en daar een heuveltje om lekker tegen op te knallen. Echt helemaal mijn terrein.
Er werd echt serieus hard gereden (45+) en draaide lekker mee in de kop van het peloton. Lekker sleuren en achter de motoren aan sjezen, echt heel gaaf, wat een ervaring! Bijzonder hoe je uiteindelijk met 50 km/uur door het landschap jakkert en zelfs nog kopwerk kan doen. Zo’n groot peloton is echt wel wat bijzonders, want dat trek je met een paar man echt niet normaal gesproken. Het leek ons dollemansritje van dinsdagavond wel, maar dan met nog eens een km of 10 harder.
In no-time waren we bij de eerste post bij 80 km. Dat was bij een heel mooi meer en tot dan toe was het gelukkig ook nog droog gebleven. Veerle Vliegenthart had ons wederom nog niet verwacht, we zaten kennelijk maar en minuut of tien achter de kopgroep. Niet slecht voor een losgeslagen kudden van recreanten. Helaas brak het geheel daarna in stukken maar na een aantal kilometertjes vonden we toch nog en aardig groepje om mee door te rijden naar de meest serieuze klim van de dag. De Sattelegg, een flinke puist van de 2e categorie met een 11 km lange klim en 744 hoogtemeters. Dit was ook de Challenge van vandaag dus de prijsrijders stoven naar boven alsof ze door wilde honden achterna gezeten werden. Dacht dat ik aardig ging, totdat Ik halverwege op een van de steilste stukken door een paar van de toppers in het klassement wel zo vreselijk hard werd ingehaald, dat ik spontaan zin in tennissen kreeg. Sjonge jonge zeg, wordt je effe met de realiteit geconfronteerd. Maar wel heel gaaf om te zien.
Op de top was de tweede en laatste verzorgingspost. Na de afdaling kregen we om het geheel nog wat extra luister bij te zetten nog een mega regenbui op ons pet. Bij een spoorwegovergang ging ik nog effe lekker onderuit over de spekgladde rails, knietje open, maar verder alles nog heel. Toen we eenmaal de stal roken ging nog even het gas erop om vooral vroeg bij de (dan nog warme) douches te zijn – en bij de Kwaremont bar natuurlijk .
Tot ieders grote vreugde bleken we op een ‘pittoreske boeren camping’ te zijn beland. Er was kennelijk een probleem met de oorspronkelijke camping, dus nu staan we op een groen groen knollenknollen land met de lucht van koeien en verse mest. ’t Zal ons niet deren, tevreden, moe en voldaan kruipen we onze tentjes weer in. Morgen weer een lang ritje met gelijk al een stevige klim aan het begin.

Etappe 4 Drie Landen Tour
Meierskappel - Mulhouse
15-Juni-2016
Drielandellendeling..
.
Na onszelf weer uit de boerenklei te hebben getrokken ging het na de start vanuit de camping direct stijl omhoog. Ai, da’s pittig voor de spiertjes, zeker na de toch wel erg pittige dagen ervoor. Halverwege tegen deze eerste berg van de 3e categorie bleef mijn Garmin opeens hangen en raakte ik in het gewoel ook nog eens ons groepje kwijt. Op zich niet zo vreemd, want we klimmen allemaal op eigen tempo, maar ik had geen idee meer wie er voor of na mij zat.
Eenmaal boven zag ik niemand van ons groepje en omdat het toch wel eens lastig kon worden als zowel je telefoon alswel je Garmin je de weg niet meer kunnen wijzen, heb ik eerst maar besloten dat ding weer aan de praat te krijgen. Na een minuut of 10 goed vloeken lukte dat en hopsa, in de achtervolging. Door een prachtig mooi heuvellandschap werkte ik mij van peloton naar peloton naar voren tot ik uiteindelijk in de groep met Jacqueline terecht kwam. Omdat de gaten tussen de groepen steeds groter werden en mijn benen steeds leger, heb ik me maar in dit groepje genesteld en uiteindelijk verzorgingspost 1 bereikt, die op een best nog wel pittige pas van de 4e categorie lag.
Veerle en de andere vrijwilligers stonden uiteraard weer klaar met super verzorging. Ron was er ook nog (had en passant zijn fiets nog even later repareren) en na de gebruikelijke kletspraatjes zijn we weer vertrokken. Op weg naar de volgende post kwamen we in Duitsland in de uitlopers van het Zwarte Woud nog 2 venijnige puisten tegen waarvan de laatste ook de dagelijkse Challenge was. Tussen de pukkels in werden we nog getrakteerd op een enorme hoosbui op ons kop en is het met het weer eigenlijk niet meer goed gekomen. Ik heb nog een bierke verdient door een team wat bij de masters (60+) om de prijzen meedoet naar de volgende challenge uit de wind te houden. Dat was op de Staffelegg en dat bleek na de vele kilometers best een stevig stijl ding te wezen. De twee fitte senioren vlogen er met een enorm tempo tegenop en gingen ons snoeihard voorbij; en met succes zo bleek achteraf.
Daarna volde nog een lang winderig stuk terug naar Frankrijk met hier en daar een wijkje met huizen om in te verdwalen - hier zijn we Jacq ook nog kwijtgeraakt die uiteindelijk met een Vlaming zonder GPS verder is gefietst; zijn maatje hebben wij ergens uit een andere straat opgepikt. Uiteindelijk een lekker treintje gemaakt en allemaal aangekomen in het finishdorp op de camping, waar voor het eerst zowaar de zon heerlijk scheen en de herstelbiertjes weer heerlijk smaakten ?

Etappe 5 Ronde Toppen
Mulhouse - Xonrupt-Longemer
16-Juni-2016
Les miserables….Over ronde toppen en klamme lijven…...

Hoe mooi de dag van gisteren ook eindigde, zo totaal verzopen begonnen we dag 5. Vanaf vroeg in de ochtend heeft het vreselijk geregend en het weerbeeld in de Vogezen zag er voor de rest van de dag niet goed uit. En wat had ik totaal geen zin om uit mijn slaapzak te komen, voelde me echt als een natte krant en het laatste waar ik zin in had was mijn lepe kop uit dat tent doek te steken in die plensbui. Wat ik ook geleerd heb: als je met je kop tegen het doek aan zit, gaat het lekken, en blijft het lekker…grrrr – dat moet je dus zien te voorkomen….maar goed, we leren elke dag bij.
De Tour stopt voor niks of niemand, en The Ride dus ook niet; maar de koersdirectie had wel al direct besloten dat de challenge van vandaag afgelast werd en we in kleinere pelotons richting de Grand Ballon zouden vertrekken. Echt droge spullen heb ik niet meer dus lekker in je klamme thermoshirt, sokjes, schoentjes en wat al niet meer op je zeiknatte zadel zetelen, blik op oneindig en trappen maar weer. Lekker groepje gevormd en na een km of 35 de boel afgezet onderaan de Grand Ballon. Ron had net als gisteren op het eind nu ook last van zijn knie en bleef in eerste instantie in het dorp onderaan de col wachten om op met een van de koersautos mee naar boven te rijden naar verzorgingspost 1. Maar omdat dit zo lang duurde is hij toch maar weer op gestapt en met succes, want uiteindelijk ging het goed en is hij op eigen kracht boven gekomen. Op de spaarstand ben ik naar boven gepeddeld (nee een klimgeit zit echt niet in mij) en heb met volle teugen genoten van het uitzicht. Tussen de wolken, buien en mist door, en misschien juist wel daardoor, had de hele beklimming iets magisch. Het had ook iets ellendigs, want mijn lichaam kon maar moeilijk omgaan met de kou, regen en andere moment weer opgeblazen hitte vanwege het hoge stijgingspercentage.
Boven op de Grand Ballon was het een rillerig samenzijn van renners, knus dicht tegen elkaar gekropen om bij een temperatuur van 4-5 graden een beetje warm te blijven. Een meewarig gezicht… De verzorgers van Medical Events stopten bij elke renner een stuk isolatiefolie in het shirt voordat we de kleine afdaling maakten om vervolgens heerlijk over de Route de Crete richting verzorgingspost 2 te zwieren. Zowaar was het op deze route zelfs af en toe droog en het geheel had in de wolken en mist wederom iets heel mystieks.
Na een kilometer of 90 zou een laatste col moeten worden beklommen. Omdat Franse houthakkers nu eenmaal graag lekker veel hout hakken op niet nader vast te stellen datums, hadden ze zomaar ineens besloten om dat dan vandaag maar eens te gaan doen en aldoende de pas af te sluiten voor alle verkeer. Ons geluk was dat het laatste deel van de route een lus was en we dus slechts 12 km van de camping waren.
Toen we daar met maar net 100 km in de benen aan kwamen scheen er zowaar een heerlijk zonnetje, maar dat was slechts schone schijn. De organisatie bood namelijk de mogelijkheid om even verderop in een sporthal te gaan slapen ipv in een tentje. En da’s niet zomaar, want er werd takkenweer voorspeld. Andre en Jacq besloten resoluut om zelfs dat niet te wagen en zijn naar een hotel vertrokken. Ach ,dachten wij, als we dan toch het hele verhaal willen meemaken, maken we het mee ook. Wij gaan gewoon kamperen. Verstandige beslissing naar nu blijkt, want terwijl ik dit zit te typen is er een onwijze onweersbui losgebarsten en zie ik vanuit de auto ons tentje langzaam wegdrijven…. Veerle kruipt er nu snel in om hem aan de grond te houden (eeeh, haringen, waar zijn die eigenlijk voor???) – het leek wel alsof ze op een luchtbed in het zwembad dook, maar ze heeft hem onder controle.
Morgen wacht ons een lange etappe van 185 km met ergens na een kilometer of 110 een tijdrit over een redelijk vlak landschap die per team verreden moet worden. Eens kijken hoe Team 50 ! dat gaat verteren na 6 dagen koersen.
Ook nog leuk – er wordt hier elke avond een briefing gehouden in de stijl van ‘de avond etappe’, en daarbij volgt dan ook altijd nog een wijze spreuk van de dag van de officiële velosoof van The Ride (een van de Shimano Mechaniciens), en die was vandaag wel heel toepasselijk:
- Parijs is nog ver……maar Valkenburg is nog verder

Etappe 6 Rolling Hills
Xonrupt-Longemer - Volstroff
17-Juni-2016
Hoe vlakkeloos kan het zijn....

Hoera, vanmorgen toen ik mij nog een keertje omdraaide ruim voordat de wekker ging, was het zowaar even droog. Snel nog even een boompje bewatert (je wordt steeds alerter ??), en weer terug de slaapzak in. Min of meer gelijk met de wekker braken ook gelijk de wolken open werd het toch weer een natte start. Om moedeloos van te worden.... Gelukkig was deze Franse camping goed op 180 verwende fietsers voorbereid en waren er wel 2 (!) toiletten met pot, waarvan er een helaas defect was, maar de intentie was natuurlijk goed. Da's dus ff geduld hebben 's morgens.... Wat in deze belangrijk is om te weten is dat wij dit soort dagen door komen dankzij het innemen van enorme hoeveelheden energy repen en gelletjes. Het is een soort astronautenvoer waar volgens mij ook een flinke scheut laxeer doorheen word gemixt. Sjemig de pemig wat wordt je daar winderig van. En als je al last had van constipatie, nou, dan heb je hier je nieuwe wondermiddel hoor! Dussss, het goede nieuws is: de doorlooptijden op de toiletten vallen best mee! Dacht dat iedereen dit soort details ook wel eens wilde horen. Daar heeft Mart Smeets het natuurlijk nooit over in de Avond Etappe ??. De dag begon direct weer met een colletje waarna het een redelijk vlakke etappe zou worden. Vlak is in dit geval dus heeeeel relatief kwamen we al snel achter. Omdat Ron mij in het start vak voorbij kwam lopen dacht ik dat hij voor me zat na de start en dus was ik al weer bezig naar de voorgaande groepjes te sjezen toen ik een hijgende stem achter mij hoorde roepen waarom we zo allejesus hard aan het sjezen waren... Ron zat dus achter me. Afijn, gelijk een passender tempo aangemeten natuurlijk. In een dorp met een stoplicht kwamen veel groepen samen en kwam ons ondertussen vaste (en gezellige!) groepje ook weer samen. Twee dingen waren vandaag een constante factor: het om de haverklap wisselende weer van hagel, onweer, regen en soms zon, en de alsmaar venijnig op en neergaande wegen. Die combinatie bleek wederom slopend te zijn en omdat het weerbeeld van jasje-aan-jasje-uit niet zou veranderen zou het dus zeker weer een lange martelgang gaan worden. Maar met ons ondertussen vaste groepje tikten we de kilometertjes lekker weg en werden post 1 en 2 uiteindelijk in rap tempo bereikt. Bij post 2 was ook de start van de Challenge vandaag: een 22 km lange vlakke koppeltijdrit. Enthousiast melde Team 50 ! zich aan de start, we zouden dat varkentje wel eens even wassen. Voor ons zagen we het wegdek wegzinken, dus snel wegkomen en dan tempo houden, met hier en daar een heuveltje moest dat voor Team 50 ! geen probleem zijn. Dus, 3-2-1 start en weg waren we. Terwijl we er vol in vlogen bekroop me een merkwaardig gevoel; we trapten ons de tandjes maar het leek wel of onverlaten onze banden met dikke stroop hadden ingesmeerd ??. Gretverdrie, we moesten zelfs serieus terugschakelen en een blik op mijn Garmin gaf uitkomst: niks afdalen maar een flink stijgingspercentage... En het hield maar niet op ook... Kolere wat deed dat pijn in mijn nog koude stijve benen; en dat ook nog met de krentenbollen en bouillon nog half in je mond zo net na post 2! Zo’n pijn in mijn benen had ik de hele week nog niet gevoeld en nu moesten we nog meer dan 20 kilometers doorharken. Dat ging hem dus niet echt worden... Zo goed en zo kwaad als het ging die sector uitgereden en met bijna 30 km/h-h gemiddeld toch nog ergens in de middenmoot geëindigd schat ik zo in.
Navraag bij de organisatie leverde de bekentenis op dat de 'vlakke tijdrit' een inschattingsfout was geweest ??. Morgen krijgen we een heuvel sector als challenge, hou mijn hard vast wat dat dan gaat worden ??. Na de tijdritsectie hebben we de anderen opgewacht om ergens een keer wat lekkers te gaan eten onderweg. Dat valt dus niet mee in het verlaten Franse landschap! Uiteindelijk hebben we op de stoep bij een bakkertje tussen een paar onweersbuien door een heerlijk broodje gegeten met een cola erbij. Onze magen reageerden daar met zeer tevreden boeren op, eindelijk eens wat anders dan die chemische energie producten.
De zon kwam spontaan even door! We moesten na deze heerlijke pauze nog wel een km of 30 trappen en dat viel dus wel ff vreselijk tegen. De zware week en het weer in combinatie met die duizend heuvels in elke kilometer vandaag begon ons allemaal op te breken. We sleepten ons er samen uiteindelijk toch doorheen; ieder ook een beetje op zijn eigen manier - mijn overlevingstaktiek was om elk heuveltje dan maar op een groot blad op te knallen. Dat heeft naast het enorme nadeel dat je jezelf flink de vernieling intrapt ook een enorm voordeel: de pijn is heviger maar vooral korter, en ik blijf het toch ook gewoon leuk vinden ??. Het levert absoluut niets op (anders dan meewarige blikken van mijn mederenners) maar ieder zijn ding zullen we maar zeggen... Ondertussen zijn we al weer helemaal gesetteld op onze volgende Franse Glamping; de eigenaar kwam ons gelukkig de tip geven dat we maar het beste een plekke met gemaaid gras konden nemen. Want waar het gras niet gemaaid is, is dat omdat zijn maaiertje daar 30 cm in de bagger wegzakte... Maar geen zorgen zei onze vrolijke (not!) fransoos: tot gisteren was de hele camping nog dicht vanwege wateroverlast, maar 't zou nu heus wel mee gaan vallen ??. Ik ben benieuwd .... Morgen gaan we dwars door Luxemburg en dan naar België, waar ons naar zeggen van Jacqueline net over grens de frietkotten en Belgische biertjes al zullen staan op te wachten. Dus daar knijpen we zeker nog even in de remmen morgen!

Etappe 7 Dwars door Luxemburg
Volstroff - La Roche
18-Juni-2016
The longest day...

Vanmorgen moest ik mijn hele zooitje herorganiseren omdat Veerle terug zou reizen naar Nederland voor een avondje uit met vriendinnen. Ik was ondertussen goed gewend geraakt aan de zorg en hulp van Veerle dus dat zou behelpen worden de laatste twee daagjes. Ook op haar vaste post VP 1 was het raar om aan te komen zonder ze daar te zien. Het team van VP1 miste haar naar eigen zeggen ook. Overigens verdienen deze teams een grote pluim, want elke renner wordt met een glimlach geholpen en je voelt echt de warmte en plezier dat deze teams erin hebben; ondanks de ook vaak voor hun barre omstandigheden. Ze houden er (althans naar buiten toe) altijd de lol in; en dat zijn van die kleine dingetjes die echt helpen op zo’n zware reis. Vandaag ging Team 50 ! met een lekker groepje mee. We reden Frankrijk uit om dwars door Luxemburg naar La Roche in de Belgische Ardennen te rijden. Helaas bleek het pelotonnetje, wat steeds meer uitdunde, na enige tijd de jongens van de snelste groep te zijn en omdat we best nog wel een paar kilometertjes voor de boeg hadden en het beste er toch wel een beetje af was, hebben we ons (eindelijk eens verstandig ) terug laten zakken naar de tweede, overigens heel grote, groep. Ook nog geleerd deze reis: ja, we kunnen best lekker fietsen, maar er zijn echt heel veel mannen en vrouwen die nog veel en veel harder kunnen fietsen ;-) Bij VP 1 kwam ons hele groepje bij elkaar maar zonder Dim, want die had uiteindelijk toch maar besloten met Veerle mee naar huis te rijden. Andre had duidelijk niet zijn dag en had tot overmaat van ramp ook nog eens een buitenband finaal aan gort gereden en zat dus ook ergens achterin. Ik zal niet herhalen wat hij zei toen ik vroeg hoe het ging ;-) Het is lastig als je in je hart eigenlijk het liefst alleen maar continue voor aan het peloton sleurt, maar ook Andre schikte zich in uiteindelijk zijn lot en dus zijn we met elkaar op weg gegaan naar VP2, dat op zo’n 110 km lag. Je merkt gelijk het verschil – in Luxemburg zijn de wegen prachtig mooi met prima asfalt. Daarna kwam de Challenge in de vorm van een tijdrit over een “Heuvelsectie”, die dus uiteindelijk qua klimmen beter de doen was dan de vlakke tijdrit van de dag ervoor. De organisatie houdt wel van een geintje tenslotte… We zouden er eigenlijk niet voor gaan maar omdat in het eerste deel van die leuke korte steile klimmetjes zaten kon ik het toch niet laten om ze af en toe op te knallen. In het 2e deel waren het wel langere klimmen, dus meer Ron’s terrein en die kwam me dus ook weer leuk voorbij getrapt in goed groepje, dat net te snel voor mij ging op deze lange hellingen. Uiteindelijk zijn we er dus toch een soort van ‘voor gegaan’ en ook nog aardige tijd neergezet denken we (ik kijk liever niet naar de uitslagen want dat zal het gevoel hierover nog wel eens aan kunnen tasten…).
Bij VP2 bleek dat Jacq een afloper had welke uiteraard door de heren mechanikers vakkundig werd vervangen. Helaas hadden ze er wel een inferieur bandje in gestopt, want nog geen kilometer van de post stonden we al weer stil. Het bandje bleek lek op de naad, gewoon een slecht bandje dus. Ook leuk: wij met 4 kerels eens staan kijken hoe ze dat ging fixen… Jammer dat we er geen chips en bier bij hadden. Maar Jacq laat zich niet kisten en wij zijn natuurlijk (meestal) ook niet de lulligste – dus met elkaar zo weer gefixt en hopla, verder richting La Roche. Na VP2 hadden we nog zo’n dikke 55 km te gaan en zoals gisteren al besloten zouden we op zo’n 25km voor de finish – als we in België zijn aangekomen, een lekker Belgisch bierke drinken. Zowaar kon dit in het zonnetje op terras van een prachtige Belgische kroeg. Gelijk de schoentjes en sokjes uit om te drogen. De wat weeïge lucht zal niemand gestoord hebben want in de bar speelde België op een groot scherm tegen Ierland. Omdat het nogal spannend was resulteerde dit wel in ietwat zwart geblakerde tosti’s. Maar ach, een kniesoor die daar op let. Met een heerlijk tripeltje in de hand was dit echt weer zo’n gelukzalig momentje dat ik niet snel zal vergeten. De Belgen wonnen met 3-0 dus het was dik feest in het dorp. Door een haag van wild uitgedoste rode duivel fans en toeterende auto’s vervolgden we onze weg. En sjonge, wat een hemels gevoel om zomaar eens droge sokken en schoenen aan je voeten te hebben! Daarna moesten we nog wel even doortrappen want het was helaas geen 25 km dalen, er zaten nog een paar lastige, best serieuze klimmetjes in. Da’s lekker, met een stevige pils in je toch al niet zo frisse beentjes….We waren er echt klaar me en begonnen de kilometers een voor een af te tellen – en dan toch nog weer een korte hoosbui en een kletsnat wegdek. Het mocht gewoon niet zo zijn… die droge sokjes…. De enorm slechte wegen in België met gaten en scheuren geven het geheel altijd nog een extra cachet. Er zaten over het hele wegdek een raar soort richels dat het erop deed lijken of ze de toplaag nog aan moesten brengen. In La Roche was een omleiding omdat gemeente spontaan besloten had de weg door het centrum vanaf heden voetgangersgebied te maken. Omdat we gaar waren en echt geen meter meer wilde fietsen zijn wij er toch doorheen gegaan. Bij het stoeprandje ging ik nog bijna onderuit, maar met een halsbrekende toer en nog wonderlijk goede reflexen bleef ik toch nog overeind. Wel weer een mooie tattoo van mijn tandwiel aan overgehouden achterop mijn kuit… We kwamen door alles pas om 6 uur aan op de camping en waren dus 12 (!) uur onderweg geweest vandaag. Dus snel een tentje zoeken in de modder. Ik miste de luxe van ons net iets grotere tentje waarbij de auto er altijd naast stond. En sowieso raar dat Veerle er nu niet bij was. Zowaar scheen er een zwak zonnetje dus met goede moed de schoentjes maar weer voor het tentje te drogen gezet. Snel douchen (snel omdat je met je douchemuntje wel 7 hele minuten lauw water had – en geloof me, daar ben je na vele dagen koud water echt heel blij mee!). Snel naar het eten dat steevast om 7 uur wordt opgediend. Toen we net allemaal klaar zaten voor de laatste briefing voor morgen (of avond etappe zoals we het ook wel noemden) brak de hemel weer in stukken en donderde het water weer zo gruwelijk hard naar beneden dat de tenten van het finish dorp het maar net hielden. Onze schoenen stonden letterlijk vol water dus ook een laatste dag met droge voeten zat er niet meer in….. De laatste (bonte) avond werd in stijl gevierd met feest en muziek. Alle (70!) vrijwilligers werden nog even op een welverdiende erehaag getrakteerd. We hebben nog een tijdje gezellig met een paar Kwaremontjes na zitten praten over de afgelopen week – en concludeerden dat we best een beetje trots, of onder de indruk waren van wat we meemaakt hebben, en hoe we het tot-nog-toe hebben overleefd. Zeker gezien het weer en alle ellendige omstandigheden – kou, met name veel regen, nog meer regen, hagel, sneeuw en armetierige toestanden op de campings, modder, bagger, Franse plees en koude douches. Je benen kun je trainen, het afzien eromheen is wat het echt zwaar maakt. Maar het maakt allemaal deel uit van de ervaring en ik heb eigenlijk niemand écht horen klagen.
Morgen is de laatste dag, met volgens ‘weerman Gijs’ een weercijfer zeven en eindelijk een droge etappe – en zowaar lekker weer bij het finish-event in Valkenburg. Maar wat het ook wordt, morgen slapen we thuis en is het eindelijk gedaan met het grote moddergevecht!

Etappe 8 Back Home
La Roche en Ardenne - Valkenburg a/d Geul
19-Juni-2016
Over sterven en weder-opstaan….

Bij deze het verslag van de laatste etappe:
Zoals elke nacht moest ik ook vannacht weer een litertje hersteldrank en bier lozen. Omdat ik dit keer in een nogal lang rijtje van allemaal dezelfde tentjes lag had ik het briljante idee opgevat om mijn tentje open te laten zodat ik hem in de pikkedonker weer makkelijk terug zou kunnen vinden. Beetje jammer dat iemand anders, iets dichter bij de plee, dat kennelijk ook had gedacht en dus kroop ik nietsvermoedend het verkeerde tentje in. De fout werd redelijk snel ingezien en gelukkig kon de rechtmatige bewoner, die net arriveerde toen ik er weer uit kroop, er ook wel om gniffelen. Dat had anders af kunnen lopen als ik er iets later achter was gekomen ;-)
Zoals door de weerman beloofd (weer cijfer 7 vandaag – dat hadden we nog niet gehad!) begon deze dag droog. Dit werd een primeur, de eerste dag zonder overschoenen op pad. Ook geen regenjack mee, alleen een windjackje voor als de zon het toch even af zou laten weten - aldus hadden we onszelf met positivisme voor de gek gehouden vandaag…. Van de camping af begonnen we gelijk al een lange klim die ongeveer 15 km vanuit La Roche richting Limburg slingerde. Ik moest er nog beetje inkomen, voelde me klam en rillerig; de tol van 8 dagen fietsen onder barre omstandigheden.
In eerste instantie bleef ik bij Jacq, die altijd een lekker tempo aan houdt en dat ook altijd echt aanhoudt tot het bittere eind (fiets menige vent eruit, echt hulde!). Ferry, Andre en Ron waren enthousiaster en gingen direct vooruit. Na een tijdje kwam ik dan toch in mijn ritme en kon ik beginnen met de achtervolging. Helaas begon het alleen wel weer te miezeren en heb ik het daardoor eigenlijk nooit meer echt warm, gekregen. Boven aan de klim zag ik niemand, wat mij wel wat verbaasde maar later wel te verklaren bleek omdat zowat iedereen ergens fout gereden was.
De miezer sloeg om in echte regen en flink ook, inclusief een vervelende noordenwind. Daar ga je dan met je windjackje en zonder overschoenen…. Door de kou op mijn lijf begon ik steeds meer moeite te krijgen met drinken en al helemaal met eten. Het peloton moet totaal uit elkaar geslagen zijn geweest want het leek wel of iedereen alleen reed. Gelukkig diende zich een echte wegkapitein aan het front die de nobele taak op zich had genomen om een aantal verloren renners bij elkaar te rapen en een waaiertje op te zetten. Dat sleepte me er weer een beetje doorheen en is zo’n moment waarin renners zich op een heel bijzondere manier verbroederen. Als je er allemaal echt doorheen zit en het op kunt brengen elkaar te steunen en zo als groep te overleven is wat een ervaring als deze zo heel erg bijzonder maakt. Maar dan, in een snelle rechte afdaling komt er plotseling een afslag naar rechts. Het regent nog steeds en het zicht is niet al te best. Ik rijdt in derde positie en de man voor mij seinde al dat we rechts af moesten en dat het rustig aan moest. Voor onze wegkapitein was het helaas al te laat en tot overmaat van ramp lag er ook nog grint op het wegdek. Het was gelijk gebeurd en met een enorme schuiver ging hij onderuit. Dat zag er gelijk al niet goed uit. In een flits moet je besluiten wat te doen om niet mee te gaan in de val. Ik koos ervoor om dan maar rechtdoor te schieten terwijl de andere twee nog net de bocht naar rechts konden maken achter de gevallen fietser langs. Omdat hij in eerste instantie heel stil bleef liggen schrokken we ons kapot. Gevraagd waar hij pijn had en voorzichtig zien of er wat gebroken was en onze jasjes over hem heen gelegd voor de kou.
Ondertussen was onze vierde man al aan het bellen met de nooddiensten om door te geven dat er en ongeval was bij km 33,4 terwijl hij ook de achteropkomende renners van het gevaar bewust maakte. Het duurde nog al even voordat er een ambulance motor of auto er zou zijn (ondanks dat ze met geloof ik vier of vijf motoren en een ambulance mee rijden kunnen ze uiteraard niet overal op het parcours tegelijkertijd zijn). Ik had ondertussen zijn fiets weer een beetje gefatsoeneerd; zijn Garmin lag ergens in de berm en zijn derailleur was flink verbogen – tip: als je valt kun je beter op je linker zijde vallen, dan blijft je materiaal in elk geval heel ;-)
Het toeval was dat we in de verte een bestelauto van de mecaniciens zagen dus die hebben we erheen gehaald. Ondertussen kwam onze ongelukkige fietser ook al weer redelijk bij de mensen en bleek het allemaal mee te vallen. Veel schaafwonden en zeker weten blauwe plekken, maar naar alle waarschijnlijkheid niets ernstigs. Nu wil het ongelooflijke toeval dat terwijl Jacqueline juist ook op dit punt aankomt, Ferry van de andere kant aan komt fietsen omdat hij die afslag sowieso gemist had en dus in de foute richting doorgefietst was. Nu waren we in elk geval al weer met zijn drieën. Omdat we er verder toch niet veel meer aan konden doen besloten we maar door te fietsen.
Ondertussen had ik een aardig tijdje stil gestaan en het vreselijk koud gekregen. Mijn voeten waren nu zo koud dat het pijn deed en ik wist dat dat deze reis dus niet meer goed zou komen. Was ik voor dit soort ervaring niet al eens op vakantie naar Finland geweest, had ik toen ook al niet geconstateerd dat ik niet geschapen ben voor dit soort kouwe ellende ???? Tijdens het fietsen werd het niet veel beter en kreeg ik steeds meer kou op mijn lijf, maar vooral ook kou op mijn maag. Ik kon nu echt niet meer drinken en kreeg het zuur van alles wat ik erin probeerde te stoppen. En da’s niet goed met nog een dikke 100 km te gaan..
Plotseling komt Ron voorbij in snellere groep die ook ergens fout gereden waren en zo kwam het dat we allemaal, op Andre na, net voor VP 1 weer bij elkaar waren. Andre bleek bij VP 1 te staan dus nu weer helemaal compleet. Bij VP1 kreeg ik niet veel naar binnen en had het nog steeds vreselijk koud; ik zag het echt even niet meer zitten. Bij het plassen kwam er door de warme stroom zowaar weer gevoel in mijn edele delen, waarop een van de renners naast mij het briljante idee opperde om over elkaars schoenen heen te piesen om ze zodoende weer warm te krijgen. We hebben het serieus overwogen … Vooruitlopend op betere tijden heb ik maar een banaan meegenomen en wat Peijnenburg koeken. Na een kleine opleving (een mooi heuvelsprintje) probeerde ik de banaan, maar die kwam er met een grote zuurgolf dus gelijk voor de helft weer uit – nu had ik dus helemaal niets meer over. Dat werd overleven in het laatste wiel van het groepje op elk klimmetje en aan het elastiek op de wegen ertussen. Wederom dank aan mijn fietsmatties van deze week! Plots en veel eerder dan verwacht, waren we bij post 2. Daar heb ik voorzichtig wat bouillon kunnen drinken en het werd ook iets warmer. Nog even een extra droog thermo shirt onder mijn kleren gedaan (bij VP2 ligt altijd je tasje met spulletjes voor onderweg klaar - dat is echt super geregeld). Er werden ook waterijsjes uitgedeeld en gek genoeg kreeg ik daar wel echt trek in.
Ik had enorm uitgekeken naar het laatste deel van The Ride in Limburg om lekker tegen heuveltjes te knallen in mijn soort terrein – maar daar zag het nu niet naar uit. Eenmaal onderweg, ineens, alsof de stop uit een vol bad werd getrokken – begon mijn maag weer door te lopen. Yihaaaaaa – snel een paar Snelle-Jelles en sportdrank erin en er kwam weer leven in de benen. Elke minuut ging het beter en al snel kon ik weer naar believen naar boven knallen zoals ik dat zo graag doe. Zij het dat er toch wel klimmetjes bij waren die net ff wat langer waren dan vooraf ingeschat – oeffff, dan sta je weer geparkeerd met een percent of 10-15 onder je fiets…. Maar er waren ook hele gave stukkies bij waar ik echt weer lekker door kon gaan. Het leek wel een complete wederopstanding. Op een gegeven moment sjees ik tegen een heuveltje op naar boven en vervolgens achter een vent aan die ook lekker aan het racen was; nu bleek dat er op zondag in Limburg ook fietsers zijn die niet aan The Ride meedoen, en dit was er een van… dus zag ik op een gegeven moment ‘uit koers’ op mijn Garmin. Effe terugsteken dus en toen ik op het punt waar ik fout gereden as aankwam was de rest daar ook al weer. Eenmaal in NL scheen zowaar de zon! Wat een effect had dat zeg – ik warmde op en was nu echt weer helemaal de oude. Team 50 ! maatje Ron had gelukkig na een zwaar en moeizaam begin van The Ride steeds betere benen gekregen dus zijn we uiteindelijk met veel plezier het Limburgse landschap doorgesjeesd. We hadden nog wel paar muurtjes te overwinnen maar dat kon me nu niet meer deren, integendeel. Ook kwam langzaam het besef dat we het hem hadden geflikt, dat we het gingen redden… ik heb heel bewust van dat gevoel genoten daar bovenop die heuvels in de zon.
Na de laatste echte heuvelklimmetjes lag alleen de Cauberg nog tussen ons en het finish doek. Jacq stelde voor om allemaal een Arie’tje te doen op de Cauberg, maar daar was toch niet iedereen het (verstandig!!) me eens. Kansloos natuurlijk om te denken at je die op de macht naar boven kunt knallen, maar what the hack…We reden door het centrum van Valkenburg en naarmate we de beroemde bocht naderde werd het steeds drukker langs het parkoers. Onder enorme aanmoediging van het publiek dus maar vol op het grote blad naar boven gesprint, op weg naar de (in dit geval bijna zekere) spreekwoordelijke dood of de gladiolen. Uiteraard stond ik net voor het viaduct volledig geparkeerd, net waar toevalligerwijs ook geen publiek meer stond;-)
Het duurde nog zeker 50-60 meter voordat ik mijn ritme weer had gevonden. Daarbij kwamen Ron & Andre mij natuurlijk al snel voorbij maar dat was het mij zeker waard – Ron vroeg in het voorbij gaan verbijsterd of ik wel wist dat dit niet de Wip was!? Maar ja, ik moest het gewoon proberen….. Wat is mooier om nog één keer in het zadel te sterven, zo vlak voor de finish, als je weet dat je er zo goed als zeker al bent, en dan weer langzaam op te staan en bovenaan geheel vernachelt met pijn van je kruin tot je tenen te weten dat je leeft; en bovenal, dat het er op zit!
De aankomst bij het Amstel Gold Experience Center was echt zo’n kippenvel moment. Met zijn vijven, eigenlijk zeven want Veerle en Dim hadden zich ondertussen ook weer bij ons gevoegd, reden we onder aankondiging van de speaker onder de finish-boog door. In het bochtje net ervoor stond Gysa met een groot spandoek en moest ik toch even slikken. Ook mijn vaste supporters Kees & Willy waren erbij en mijn zus Greetje en zwager Sjaak dus het was echt een top ontvangst. We hebben met de hele ploeg nog gezellig na zitten bieren. De onfortuinlijke valler had het gelukkig uiteindelijk ook nog gered met behulp van een creatieve houtje-touwtje oplossing van de Shimano mechaniekers; blij om te zien dat hij hem toch uitgereden heeft – ook een echte bikkel dus. Maar ja, zoals ik al eerder zei, pannenkoeken reden er niet mee in deze rit. Het zijn allemaal bikkels! Daarna nog een flinke rijsttafel weggehapt bij de Chinees op de hoek en lekker naar huis om eindelijk weer eens in een echt bed te slapen. Morgen nog even op blote voeten in de modder achterin de tuin spartelen om het af te leren en verders kruip ik zodra het de komende weken regent resoluut onder de wol!