Marmotte 2018
Van zilver naar goud
8 juli
Na het horrorscenario van 2017 met kramp en algehele uitputting moest dit jaar de revanche plaatsvinden in de Marmotte van 2018. Aan de 'randvoorwaarden' mocht het dit jaar niet liggen; ik had meer kilometers getraind (woon-werk naar Den Haag en meerdere 150km trainingen), de primitieve kampeerlocatie was ingeruild voor een appartement op de Alpe d'Huez en de fiets reisde veilig mee in de achterbak (vorig jaar even vermeend ontvreemd).
De musical 'De tent op zijn kop' stelde de heenreis uit tot vrijdag (maar wat was ie leuk) zodat ik pas zaterdag de eerste klimkilometers kon maken. Door een uitwijktest bij coa was het nog even lastig plannen maar tussen het 'thuiswerk' door kon ik om 12 uur de Alpe d'Huez af en op. Herinneringen aan vorig jaar kwamen boven in de 21 bochten maar met fitte benen was afstappen nu uiteraard niet nodig. Het Strava segment van 12 km bleek vandaag net binnen het uur gegaan wat bijna 7 minuten sneller was dan de tijd die ik vorig jaar 2 dagen voor de Marmotte zette. Een positief signaal dus.
Zondag om half 6 gaat dan de onbarmhartige wekker en weet je dat het na maanden van voorbereiding zo ver is. Een pastamaaltijd van Veerle legde de gewenste bodem en koolhydraten en gelletjes, repen en magnesium moesten de rest doen. Samen met Arie, Ton en Folkert ten Kate vertrokken we om half 8 voor het volgende fietsavontuur.
Het was nog fris zo vroeg op de dag maar het jasje kon al voor de beklimming van de Glandon in de koerstrui worden gepropt. Prachtige beklimming langs een stuwmeer van ruim 20 km tussen vele medefietsers. In totaal deden deze dag 8000 fietsers mee en gelukkig zaten wij in de eerste helft. Op reserve (34-28 waar ik gisteren 25 gebruikte) ging deze eerste klim gemakkelijk en bereikte ik dik binnen de 2 uur de top. Arie sloot kort daarna aan en samen gingen we de afdaling (geneutraliseerd) en de 25 km lange vlakke rit naar de Telegraph in. Die laatste ging niet soepel. Er werd onrustig gereden en het zweet gutste al van het lijf door de opkomende hitte.
De eerste klimkilometers van de relatief vriendelijke Telegraph maakten me niet vrolijk. Kramp begon zich te manifesteren in het bovenbeen. Een kopie van vorig jaar. Terwijl ik nu bewust veel gedronken en Mg geslikt had. Gelukkig bleef het nog onder controle en kon ik bij de verzorgingspost op 100 km bijdrinken en bidons vullen. De Vreselijke Galibier (2645m) staat dan te wachten met grandioze uitzichten en heel veel schietgebedjes. Vorig jaar strandde ik met kramp op 5 km van de top, nu kon ik door op het watjesverzet van 34-32. Zeker de laatste km (>10%) doet zeer hier. 5 minuten pauze nam ik op het hoogste punt van de koers wat me bijna weer de kop kostte. Bij opstappen schoot de kramp nl in mijn benen en ik vreesde weer een afdaling met 'losse schoentjes'. Waarom had niemand anders hier schijnbaar last van? Het voelde als n enorme bevrijding toen ik toch mijn schoentjes wist vast te klikken en de afdaling in kon zetten. Niet te veel bewegen kon ik, maar tempo zat er wel in. Men had me de afgelopen dagen vaak gezegd om vooral ook te genieten tijdens de Marmotte en in zo'n majestueuze afdaling lukt dat wel.
Met warme tegenwind, door donkere tunnels en in een groepje bereikte ik na 6.45 uur (nettotijd) de voet van de Alpe d'Huez en kon de echte lijdensweg beginnen. Toevallig begon ik samen met Folkert aan de beklimming die gezien zijn praatjes nog aanmerkelijk fitter leek dan deze blazende vijftigplusser...
Wat waren ze weer zwaar die 21 bochten in de verzengende hitte. In bochten 16, 9, 6 en 3 maakte ik noodgedwongen (korte) waterstops en kreeg bij vlagen een enorm zelfmedelijden vat op me. Of gedeelde smart halve smart is weet ik in dit geval niet maar er wordt en masse geleden op deze laatste alpencol. Uitgeput en gelukkig arriveerde ik na 8.23 bij de finish, ruim voldoende voor goud. Dat had Folkert in zijn klasse ook (7.46) en Arie moest dit jaar met zilver genoegen nemen (9.18) na veel krampaanvallen ook. Ton liet de Alpe voor wat ie was. Die zal vast n herkansing gaan wagen.
Zelf ben ik er geloof ik wel klaar mee. Niet alleen onder- en bovenbenen maar ook vingers en kaken zijn verkrampt geraakt. Slapen ging ook niet echt dus vannacht. Maar misschien is dat volgende maand weer vergeten. Al met al n prachtige ervaring met dank aan Arie, Veerle en Gysa!
