Bevrijdingsestafetteloop

Op woensdag 4 mei 2005 verzamelde zich rond 19.45 uur een groep AVW'ers bij het herdenkingsmonument van Maassluis op het prinses Julianaplantsoen.
Nadat zij daar de zestigste dodenherdenking hadden bijgewoond, kou en valse trompetnoten trotserend, stapten ze in een luxe bus van Vreugde Tours, bestuurd door Alex, die koers zette naar Wageningen, alwaar rond middennacht de bevrijdingsestafetteloop van start moest gaan.
Het estafetteteam bestond uit 9 lopers (helaas haakte Ed vd Lee op het laatste moment af door een griepaanval), 3 fietsers (Jaques Oostdijk, Jan Jansen en Leen van Vlaardingen), fotograaf Carry Wilmink, en kaartleester Yvonne Oostdijk.
De busrit verliep vrijwel synchroon met het luidruchtige radioverslag van PSV-Milan, al was de aankomst in Wageningen heel wat minder dramatisch dan de ontknoping in Eindhoven. Ondanks genoemde voetbalterreur kwamen er onderweg wel enkele typische hardlooponderwerpen ter sprake, zoals de BioMass Index, waarop Dennie en Carry resp. minimaal en maximaal bleken te scoren en het nu al fameuze AVW-sponsorpuntensysteem, dat sinds de jaarvergadering dankzij Bert Daamen bijna mystieke vormen heeft aangenomen.
Na een korte wandeling vanaf de bus naar het 5 Mei Plein, stond het estafetteteam uit Maassluis reeds om 22.45 uur bij Hotel de Wereld vooraan in de rij in afwachting van het bevrijdingsspektakel. Die rij groeide vrij snel aan en zou uiteindelijk uitgroeien tot ruim 200 estafetteteams, oftewel duizenden deelnemers. Tot middennacht passeerden vrijwel onverstaanbare dichters, toneelspelers en hoogwaardigheidbekleders de revue, maar dankzij het grote scherm kon toch nog een acceptabele indruk worden gekregen van het officiële gebeuren op het plein. Een van de hoofdrolspelers in dat geheel was een fotograaf van de Gelderlander en ... de Westlandse Courant, die de merkwaardigste standjes op het toneel uitvoerde. Zeker met zo’n onwillige knie een onwaarschijnlijke prestatie!
Even na twaalven werd het vuur uit Normandië ontstoken en was het Den Bosch dat als eerste team zijn fakkels mocht gaan aansteken en de voetreis kon aanvaarden naar zijn woonplaats. Daarna werd telkens het voorste team uit de rij aangewezen om zich een interviewtje en de vuurdoop te laten welgevallen. Zeker dat interview leidde soms tot hilarische momenten als men moest antwoorden op vragen als 'wat men met het vuur ging doen' en 'hoeveel men hier wel niet voor getraind had'. Toen Maassluis als vijftiende team rond 00.30 uur door de barricades brak, was het Jacques die de interviewster kort hield met een boeiend relaas over de prachtige blauwe Waterweg. Onderwijl staken Alex Nieuwenhuizen en Ron van den Berg hun fakkels aan, waarna met z'n allen door de Hoogstraat werd getrokken richting bus. Nadat het heilige vuur was overgebracht van de fakkel op een langdurige brander vooraan in de bus, werd om 1.00 uur precies met de loopestafette (in totaal 138 km) begonnen.
De estafette werd gelopen in koppels van twee lopers, die telkens 3 tot 3,5 km richting het westen aflegden. Het eerste koppel dat van start ging was het duo van de fakkel. Beiden werden verrast door de lengte van deze eerste 'drie' kilometer en kregen bovendien als toetje de beklimming van de Grebbeberg. Een gepikeerde Alex gooide er als gevolg hiervan direct na de wissel wat primaire kreten uit en hield zich vervolgens voor zijn doen een aantal minuten opmerkelijk stil. Inmiddels waren Peter Los, opnieuw aan de beterende hand, en Gps ten Kate aan hun drie kilometer begonnen en ontwikkelden ook zij een geplande snelheid van rond de 15 km/u. Koppel drie bestond uit vrouwenhaas dan wel semi-ADHD'tje Ruud Wessels en het protoype huisarts Lieuwe van Loon; prototype omdat hij patiënten welgemeende adviezen geeft en zelf in de herstelfase van een zware blessure de marathon loopt. Zij werden afgelost door de eenling Ron Kolloffel, daar zijn metgezel Ed om eerder genoemde reden afwezig was. De nestor van de lopers tikte tenslotte het vijfde koppel aan, bestaande uit de jonkies van de mila-groep (er zijn ook oudjes in de mila-groep!) Dennie Fransen en Michael Groenewegen.
De eerste vier rondes (ruim 60 km) werden in het donker afgelegd en voerden langs Rhenen, Amerongen, Wijk bij Duurstede, Cothen en de Lek naar Nieuwegein. Naarmate de ochtend dichterbij kwam werd het kouder, wat vooral de fietsers parten speelde. Jan liet zich 1 ronde aflossen door Leen, maar parcoursuitzetter Jacques weigerde op de bank te gaan zitten en hield zich warm dmv het plaatsen van korte demarrages en opbeurende teksten voor de lopers, zoals de klassieker 'het ziet er nog goed uit joh!'.
In de bus bleef de stemming opperbest. Weliswaar voelde het ene koppel zich wat benadeeld tov de andere wat betreft het aantal gelopen kilometers en door de aanwezigheid van de gps-meter van Ton werd het daarin nog eens keihard bevestigd ook, doch dankzij de rustpauzes van 50 minuten waren die scherpe kantjes er bij de volgende start wel weer vanaf.
Sfeerverhogend waren verder de commentaren van Leen op de loopstijl van het koppel dat (buiten gehoorafstand) voor de bus uitliep, de oprechte verontwaardiging van Alex als RonK alweer een parcours getroffen had dat bergafwaarts ging en de immer opbeurende teksten die de binnenkomende koppels ten deel vielen over teruglopende snelheden en vermoeid ogende gezichten. Ook de (vooroorlogse?) muziek die Jan tijdens het fietsen op had staan werkte bij velen op de lachspieren, zeker toen hij na enkele uren met zijn bandje/cd in de bus kwam en een nieuwe wilde omdat hij 'gek werd van die muziek'.
Na Nieuwegein begon het te dagen in het oosten en lieten de vroege vogels zich horen. Echt mooi werd het na Schoonhoven langs de Vlist waar de opkomende zon het vele groen, langs en op het water, accentueerde. Rotterdam naderde en een snelle rekensom leerde dat we in het huidige tempo een slordige 2 uur te vroeg aan zouden komen in Vlaardingen. Het kwam dus niet slecht uit dat de zoon van Yvonne en Jacques (dat was volgens Ton nog maar de vraag, daar zo’n 10% van de zogenaamde vaders helemaal geen biologische vader schijnt te zijn...) langs het parcours woonde en de koffie klaar had staan.
Na deze korte stop was het nog even moeilijk op gang komen, vooral voor de wat stijvere types onder de lopers, opvallend vaak ex-voetballers trouwens, maar de eindstreep was nu zo dichtbij dat het tempo langzaam weer omhoogging. Toen in Vlaardingen-Oost Alex en RonB Michael en Dennie dachten af te lossen, bleken laatstgenoemde 2 het zo naar hun zin te hebben gekregen dat ze gewoon mee bleven lopen. Dat wilden de andere lopers in de bus niet op zich laten zitten en ook zij sloten zich dus aan voor deze laatste etappe. Het gerucht gaat wel dat Peter hierbij door een niet nader te noemen persoon uit de bus geslagen moest worden. Zo arriveerden we om 10.30 uur met een groep van 2 fietsers en 9 lopers op het terrein van Mc Donalds in Vlaardingen-West. Hoera!
De zon was naarmate de ochtend vorderde steeds meer verdwaald geraakt achter de wolken, wat van het wachten buiten de bus een koude bedoening maakte. De meeste estafettelopers bleven dus in de bus zitten totdat om 12.15 uur het sein werd gegeven om met een twintigtal extra gearriveerde AVW'ers op te trekken naar Maassluis. De blauw-witte stoet werd bij de bushalte in Maasland aangevuld met nog meer AVW’ers, skeelers en andere bekenden en begon rond 13.00 uur aan een begeleide loop over de Laan 40-45 (toepasselijk) en de Zuiddijk. Vlak voor aankomst op de Markt werden de fakkels met het bevrijdingsvuur ontstoken, waarna een vrolijke ontvangst volgde. Na twee kleine rondjes gewandeld te hebben werd de lopers gevraagd om in het midden van het plein te gaan staan. Daar nam Astrid Wilmink vervolgens het heft in handen voor de afsluitende ceremonie. Jacques mocht vertellen hoe het de groep vergaan was, de lopers werden 1 voor 1 voorgesteld en tenslotte gaf het oudste AVW-lid, de 70-jarige Siem Pleijsier, het bevrijdingsvuur aan burgemeester Koos Karssen, die het vervolgens met wat vertraging deed ontvlammen in een groter vuur, dat de rest van de dag bleef branden.
Dit was het symbolische einde van een indrukwekkende dag, die georganiseerd was door de heren Carry Wilmink en Jacques Oostdijk. Zulke mensen kunnen met recht de pijlers van de vereniging worden genoemd! Na afloop werd in café Hendrik nog een uurtje nagebabbeld en gedronken en de conclusie was eensluidend: de bevrijdingsestafette was een onvergetelijke, leuke gebeurtenis.